Heimilisritið - 01.03.1951, Síða 31

Svefnpurkurnar þrjár bærðu
ekki á sér, ég hraðaði mér til
ungu stúlkunnar og sagðiíflýti:
— Afsakið, ungfrú, viljið þér
ekki vera svo góðar að fara úr
lestinni hérna —
Það leit út fyrir að hún hefði
einnig fundið nærveru dauðans.
— Kannske hafði hún einnig
uppgötvað líkið, því hún stóð
upp án þess að mæla orð frá
munni og fylgdi mér eftir.
Þegar við stóðum á brautar-
pallinum og horfðum á lestina
renna burt, sneri ég mér að
henni:
— Jæja, ungfrú, ég yeit ekki
hvort þér veittuð því eftirtekt,
en ef svo er ekki, verð ég að
gefa yður skýringu á framferði
mínu. Tókuð þér ekki eftir því,
að einn af hinum sofandi mönn-
um var — dauður — steindauð-
ur — myr$ur með köldu blóði?
Hæðnissvipur kom á hið fríða
andlit hennar um leið og hún
muldraði kaldranalega:
— Almáttugur! var það allt
og sumt, sem þér vilduð mér?
Og ég sem ætlaði með lestinni
alla leið út í Brooklyn!!
ENIíIR

RÁÐ VIÐ FÓTAKULDA
Maður nokkur kom til læknis og bað hann urn eittbvað við fótakulda,
cr einkunr gerði sér óþægindi á kvöldin, þegar hann væri kominn upp í.
Læknirinn lét hann fá áburð, sem skyldi borinn á fæturna hvert kvöld.
En viku síðar kom maðurinn aftur og kvaðst ekki vcra hóti skárri.
Læknirinn ráðlagði honum nú að fara í fótabað á hverju kvöldhog
lét hann hafa duft, sent hræra átti út í baðvatnið. Viku síðar kom mað-
urinn enn og fullyrti að lyfið væri gagnslaust.
Læknirinn, sem var glettinn og frjáls í tali, segir þá við manninn:
„Jæja, þá get ég víst lítið hjálpað með lyfjum. En farið þér bara
að eins og ég. Sjálfum er mér oft kalt á fótunum, þegar ég kem upp í
á kvöldin. En vitið þér hvað ég geri? Ég sting bara fótunum inn á
konuna mína, því í hennar rúmi er alltaf hlýtt. Farið þér að mínum
ráðum og sjáið til, hvort þetta ráð er ekki öruggt.“
Maðurinn var hugsi nokkra stund, en sagði svo vandræðalega:
„Hm — já — það má vel vera að þetta reynist vel. — En vilduð
þér ekki segja mér, hvenær frúnni muni vera það hentugast,"
HEIMILISRITIÐ
29