Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 52

hræddur um að missa atvinn-
una, vegna þess að ég er of af-
kastamikill.“
„Ég er alveg orðlaus, Jón
minn. En haldið þér áfram.“
„Ég er orðinn svo hræðilega
góðlyndur, að það getur enginn
þolað mig lengur nálægt sér.
Þeir eru farnir að kalla mig
„herra Pollyanna“, eða „allra
Elskulegastur". Um daginn kom
ég að símastúlkunni kjökrandi,
út af því að ég er alveg hættur
að gera at í henni. Það gat hún
ekki þolað til lengdar."
„Mér þykir yður vera niðri
fyrir, Jón.“
„Já, sannarlega. Nú orðið get-
ur enginn gert mér hverft við,
og ekki heldur graman eða reið-
an, og það fellur bæði mér og
öðrum þungt. Þegar til alls kem-
ur, er fólki oft ánægja í því að
reiðast aða jafnvel að fyllast
hatri. Svona ómerkilegrar á-
nægju fæ ég ekki að njóta. Það
er eins og ég sagði, þegar konan
mín kom af fundi í Náttúrulækn-
ingingafélaginu um daginn:
,Hunangsblómið mitt‘, sagði ég.“
„Hvað segið þér?“
„Hunangsblóm, það er eins-
konar gæluorð.“
„Nei — ég á við, sögðuð þér
ekki „Náttúrulækningafélagið?“
Og reynir hún það svo á yður
heima, sem hún lærir á fund-
unum?"
„Já, ég er nú hræddur um
það. Nú borðum við ekki ann-
an mat en sem er bólginn af
vítamínum, eða sem hringlar í
af járni. Af hverju spyrjið
þér?“
„Jæja — já, einmitt! Nú fer
ég að skilja! Góði minn, þér
gangið með vítamínsnerpu á
háu stigi.“
„Vítamín hvað?“
„Vítamínsnerpu! Ég hef orð-
ið var við nokkur lík tilfelli
1 seinni tíð. Sjúkdómslýsingin
er þessi: öfgakennt heilbrigði,
skefjalaust góðlyndi, óheilbrigð
vinnuorka. — Jón, þér eruð
hlaðinn ofurorku. Segið mér —
hafið þér nokkrar áhyggjur
vegna hinna síðustu og verstu
tíma.
„Nei, það var eitt af því sem
ég ætlaði að segja yður.“
„Datt mér ekki í hug. Þessar
grasætur skilja það ekki, að al-
menningur þarf að hafa áhyggj-
ur og sjá hættuna, áður en voð-
inn skellur á.“
„Já, það er verst, þegar ég
er einn úti í fjölmenni. Fólk
verður svo skrítið á svipinn,
þegar það sér mig glaðlegan á
svipinn eða brosa með sjálfum
mér ..
„Ég get ímyndað mér það. Nú
skal ég segja yður til um mat-
aræði yðar. Þér skuluð borða
soðið kjöt og marðar kartöflur
50
HEIMILISRITIÐ