Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 61

um Muava, va:ru hausaveiðarar og
mannætur.
En vitneskjan um hin hræðilegu ör-
löa, sem að öllum líkindum biðu henn-
ar, hafði ekki veruleg áhrif á hana.
Hún var merkilega sljó og fann ekki
til neinnar hræðslu. Það var því líkast
sem hún hefði þolað svo mikið, að hún
gæti ekki framar óttazt neitt. Skilning-
arvit hennar voru orðin dofin, að því
er virtist.
Nú varð einhver hreyfing við dyrn-
ar, og svo heyrðist samtal og eitthvert
suð. Þvínæst kom annar varðmaðurinn
inn, beygði sig yfir Joan og leysti bönd-
in af fótum hennar. Hann hjálpaði
henni á fætur og gaf henni merki um
að ganga út. Skipun sína undirstrikaði
hann með því að ota spjótinu að henni.
Fætur hennar voru alveg tilfinningalaus-
ar, enda slagaði hún og var nærri dott-
in, cr hún steig fyrstu sporin.
Um lcið og Joan kom út fyrir
hrcysið, ráku hinir hálfnöktu villimenn
upp hræðileg óp, svo að hún fékk hjart-
slátt. Þeir þyrptust að henni, rang-
hvolfdu í sér augunum, grettu sig og
reyndu að ná til hennar og snerta við
henni. Með mestu erfið:smunum tókst
varðmönnunum að halda múgnum í
hæfilegri fjarlægð. Það var óhugnanleg-
ur hópur á að líta. Flestir voru tato-
veraðir á andliti, með hákarlstennur eða
beintyppi gegnum nef og eyru. Æðis-
öskur þeirra minntu á öskur gráðugra
villidýra.
Ohljóðin minnkuðu dálítið, þegar
Joan ásamt varðmönnum sínum og villi-
mannaskaranum, kom inn á opið svæði
í miðju þorpinu. Þar sat risavaxinn gam-
all og ljótur. svertingi —- auðsjáanlega
liöfðinginn — á gcysimiklum tréstól,
við dyrnar á stórri, egglaga byggingu.
Andlit hans var líkt og á górillapa, og
það varð ekki fallegra við það, að hann
hafði perluskraut, sem hengt var í mið-
nesið og krítarpípur, cr stungið hafði
verið gegnum göt á eyrnasneplunum.
Kroppur hans var þrútinn og vanskap-
aður af sjúkdómi, sem er algengur á
Kyrrahafseyjum, og það var næstum
engin lögun á höndum hans og fótum,
allt af völdum fyrrnefnds sjúkdóms. En
augu hans, sem lágu djúpt inni í and-
litinu, sýndu, að sá gamli mvndi vera
andlega heilbrigður.
„Hvernig standa á, að þú ganga um
hér á Muava?“ spurði hann á Kyrra-
hafsensku, um leið og varðmenn Joan
hrintu henni að stól hans, svo að að-
eins nokkurra þumlunga bd var rnilh
hennar og höfðingjans. „Þú hvítur mað-
ur eða hvítur kona?“
Joan skildi meininguna í orðum hans,
rétti úr sér og horfði stolt og þrákelkn-
islega á þennan viðbjóðslega, gamla
þorpara.
„Það er þýðingarlaust fyrir þig að
ætla að hræða mig,“ sagði hún hægt
og skýrt. „Ég er hvíta gifta kona, og
cf þú gera mér mein, mun mikli hvíti
maður koma hingað og drepa þig og
drekka blóð þitt.“
„Hvaða nafn?“ spurðj höfðinginn.
„Hilary Sterling," svaraði Joan og
hugsaði ekki út í það, að spurning
höfðingjans gat þýtt: „Hvað viltu hing-
að?“ eða: „hvers vegna ertu hér?“ eða
ótal margt annað á Kyrrahafsmáli.
Eitt augnablik varð höfðinsinn óró-
legur á svipinn — Nafnið Hilary Stcr-
ling hafði auðsjáanlega haft áhrif á
HEIMILISRITIÐ
5«