Heimilisritið - 01.06.1951, Síða 5

„Það getur verið að ég segi þér
það síðar, — ekki núna. Það er
of löng saga til þess.“
„Jæja — en nú legg ég á
galeiðuna.11 Ég lagaði bindið og
gekk að landgöngubrúnni.
„Já, góða skemmtun — en
varaðu þig á þeim spönsku, þær
eru blóðheitar.11
Ég gretti mig framan í hann
um leið og hann hvarf inn í
messann. Svo hélt ég af stað til
að skoða næturlíf borgarinnar.
ÉG STAÐNÆMDIST aðeins
við dyrnar og horfði yfir sal-
inn. Loftið var mengað tó-
baksreyk, vínlykt og þessum
kynlega, suðræna ilm, sem ork-
aði e. t. v. meira æsandi á blóð
útlendingsins en dökkleitar
stúlkurnar, sem gengu um og
brostu tómlátlega við manni.
Hljómsveit lék æpandi jazzlag,
og hljómþýð, ofurlítið hás kven-
rödd söng með.
Ég náði í þjón, sem útvegaði
mér borð og glas af vískí og
sóda. Ég tók teyg af glasinu og
kveikti í sígarettu. Fólkið þarna
virtist vera af ólíkustu þjóðern-
um, og ég hugsaði ósjálfrátt, að
þetta væri tæplega heppilegur
staður fyrir mann í minni
stöðu.
Ung, dökkhærð stúlka stað-
næmdist við borðið, brosti og
hreyfði mjaðmirnar eftir hljóð-
falli lagsins. Ég ætlaði að
bjóða henni sæti, er mjúk alt-
rödd sagði á góðri ensku að
baki mér:
„Afsakið, þetta er minn
herra.“
Ég leit við, undrandi. Á bak
við mig stóð hávaxin stúlka.
Hún var klædd svörtum, síðum
kjól, sem sýndi vel girnilegan
vöxt hennar og náði rétt nógu
hátt til að hylja þrýstin brjóst-
in. Þykkt, Ijóst hár hrundi um
axlir hennar, og augun voru
ofurlítið sljóvguð af víni.
Hún settist án þess að biðja
leyfis, tók sígarettu upp úr litlu
veski og stakk henni í langt,
svart munnstykki. Hún blés
reyknum frá sér og sagði síðan
rólega: „Þú ert íslendingur —,
ekki rétt?“
Undrun mín óx. „Hvernig vit-
ið þér það?“
Hún gaf þjóni bendingu, og
hann færði henni glas, sem var
fyllt rauðleitri víntegund, sem
ég þekkti ekki. Hún dreypti að-
eins á því, áður en hún svar-
aði.
„Ég þekki þetta merki of vel
til þess að mér geti skjátlazt.“
Hún benti á merki skipafélags-
ins, sem var fest í jakkabarm
minn. Svo sagði hún allt í einu
á íslenzku:
„Ég er íslendingur líka.“
Þrátt fyrir vaxandi undrun
HEIMILISRITIÐ
3