Heimilisritið - 01.06.1951, Síða 9

Ég stakk því í vasann, án þess
að opna það. Ennþá einu sinni
kyssti ég hana og fann mjúka
arma hennar um háls mér, svo
sneri ég mér snöggt við.
„Vertu sæl, Miriam.“
„Góða ferð heim, Sverrir."
Um leið og ég lokaði dyrun-
um, heyrði ég að hún hellti í
glasið að nýju.
ÞAÐ VAR verið að búast til
brottfarar, Qg allan daginn var
ég önnum kafinn. Það var því
ekki fyrr en um kvöldið, að
mér gafst færi á að tala við
Ásbjörn. Hann kom hlæjandi
fram eftir þilfarinu.
„Svo þarna ertu, karlinn! Það
hefur verið meira ævintýrið,
sem þú lentir í. Ég heyri sagt
að staðið hafi tæpt að þú næðir
skipinu."
„Þvaður. En ég lenti nú samt
í einkennilegu ævintýri."
„Komdu inn í messa og fáðu
þér kaffi. Ég ætla að fá að
heyra söguna.“
Ég tók í handlegg Ásbjörns.
„Nei, komdu inn til þín —, mig
langar ekki í kaffi.“
Við gengum inn í klefa Ás-
björns, og hann bauð mér sígar-
ettu. Um leið og ég settist, tók
ég eftir mynd af ungri stúlku
í hvítum kjól, varla meira en
16—17 ára. Ósjálfrátt fannst
mér ég kannast við andlitið, en
kom því ekki fyrir mig.
„Hver er þetta?“
Ásbjörn varð skyndilega al-
varlegur og sagði kuldalega:
„Þetta er ástæðan til þess að
ég fer ekki í land sunnan Bis-
kaya.“
„Ertu trúlofaður henni?“
„Nei.“
„Hvað þá?“
„Ég hélt að við ættum að
ræða næturævintýrið þitt. En
fyrst þú spyrð, get ég alveg
eins sagt þér það nú eins og síð-
ar.“
Ég kinkaði kolli, og Ásbjörn
hóf frásögn sína.
„Þú veizt það, að ég var einu
sinni trúlo.faður —, það var
hún.“ Hann kinkaði kolli til
myndarinnar. „Hún var indæl-
asta stúlkan, sem ég hef kynnzt,
og svo virtist sem fleirum þætti
það. Viggó, bróðir minn, gekk
á eftir henni með grasið í skón-
um, enda hafði hann góð tæki-
færi, þar sem ég var í sigling-
um og sjaldan heima. Að lok-
um fór svo, að hún lét undan
ástleitni hans, og þegar ég kom
heim, var það hið fyrsta er hún
sagði mér. Ég fyrirgaf henni,
og Viggó fór að heiman, eftir
að okkur hafði lent saman. Við
vorum hamingjusamari en
nokkru sinni áður, unz skömmu
síðar kom í ljós, að hún var
WEIMIUSRITIP
7