Heimilisritið - 01.06.1951, Qupperneq 20

Shannon lÖgregluþjónn hafði
ekki getað fyrirgefið dóttur
sinni þetta. En hann hafði
aldrei komizt að því, hver mað-
ur Eósu var í raun og veru.
Jafnvel þegar hún flúði burt,
skelfingu lostin, var hann viss
um, að hún hefði ekki komið
upp um hann.
Þau höfðu verið gift í eitt
ár, þegar hana tók að gruna
hvers kyns væri. Rósa gat ekki
skilið, að Terry þyrfti að vera
svo mikið úti um nætur. En
jafnvel eftir að hana tók að
gruna margt, hafði hún haldið
tryggð við hann — vegna
drengsins.
Svo var það nótt eina, þeg-
ar drengurinn var um hálfs árs
gamall, að Terry kom heim all-
slompaður. Honum hafði mis-
tekizt „gróðabragð“, og eins og
oft áður hafði hann leitað hugg-
unar hjá flöskunni með félög-
um sínum. Hann staulaðist
heim, illa á sig kominn. Rósa
var háttuð. Þegar hann slagaði
inn í herbergið, vaknaði hún.
„Ert það þú, Terry?“ spurði
hún.
Hann tautaði eitthvað. Hún
sá strax, hvernig hann var á sig
kominn.
„Þú hefur drukkið, enn einu
sinni!“ sagði hún ásakandi.
„Hvar hefurðu verið? Klukkan
er tvö.“
Terry varð gramt í geði.
Hann bölvaði.
„Má maður ekki koma heim
klukkan tvö, án þess að fá
skammir?“ þruglaði hann og
velti um stól. „Hvað kemur
þér við, hvar ég hef verið!“
„Terry!“
,,Þú heyrir, hvað ég segi!“
Terry var fullur og stóð á sama
um allt. „Það væri dálaglegt,
ef maður ætti —“
,,Terry,“ greip Rósa fram í,
,hlustaðu á mig. Það kom mað-
ur héma í dag — lögreglumað-
ur —“
„Snuðrari,“ Terry hætti að
slaga um herbergið. „Hvað
vildi hann?“
„Hann sagði, að — drottinn
minn góður, Terry!“ Augu Rósu
voru hræðilega ásakandi. „Hann
kallaði þig glæpamann — og
hann sagði, að ég væri glæpa-
mannskona.“
Terry hafði stanzað í hinum
enda herbergisins, og augu hans
urðu allt í einu stálhörð. Svip-
urinn bar vott um bæði hatur
og ótta.
„Snuðrari!“ sagði hann. „Og
hann kallaði manninn þinn
glæpamann — og þig glæpa-
mannskonu! Hvað sagðir þú við
því?“
„Terry — Terry!“
„Hvað sagðir þú?“
18
HEIMILISRITIÐ