Heimilisritið - 01.06.1951, Síða 41

jafn hamingjusamur. Á hverjum
degi uppgötvaði hann nýja og
guðdómlega eiginleika hjá
Daphne. Þegar allt kom til alls,
þá hafði hann í rauninni ekki
haft svo ákaflega mikla trú á
töfragrip gamla Arabans. En
hann hafði að vísu gefið honum
þá uppörfun, sem hann hafði
þurft með — og hann hafði hrif-
ið. Hann, Leslie, er var næstum
frægur fyrir hæversku og hlé-
drægni, var heitbundinn
Daphne, fegurstu stúlkunni í
veröldinni og dóttur húsbónd-
ans.
„PABBI gerir þig að sölu-
stjórá, þegar við komum heim“,
sagði Daphne dag nokkurn, þeg-
ar þau sátu á þilfarinu og virtu
Gibraltar fyrir sér, sem varpaði
daufum skugga út yfir litlu bár-
urnar, sem risu fram undan.
„Hann hefur oft sagt við mig,
að þú værir ágætur, bara ef þú
fengir meira sjálfstraust“.
„Sjálfstraust —!“
„Já, einmitt sjálfstraust! Þú
verður að viðurkenna, að þú
varst ekki ofhlaðinn þeirri vöru
um tíma. En allt í einu brevtt-
istu gjörsamlega! Kvöldið góða
í Alexandríu vantaði þig hreipt
ekki sjálfstraust. Þú tókst mig
með áhlaupi — ég fékk yfirleitt
ekki hið minnsta tækifæri til
þess að segja nei“.
„Hm — já, ég breyttist
kannske . dálítið' þá“, tautaði
Leslie.
„Eg verð víst að hafa gát á
þér, Leslie, eftir þetta“, sagði
Daphne hlæjandi, „það er að-
eins hálftími síðan ég sá frú
Hutchins gefa þér auga eins og
hún ætlaði að gleypa þig lif-
andi“.
Leslie hrökk við. Frú Hut-
chins var einmitt „týpan“ —
káta ekkjan — það er venjan,
að það sé að minnsta kosti ein
slík á sérhverju skemmtiferð'a-
lagi. ILún hafði alltaf verið ákaf-
lega forvitin um ævintýri Les-
lies í Alexandríu, og fyrir nokkr-
um dögum hafði henni tekizt
með hálfgerðu ofbeldi að fá að
sjá töfragripinn.
Það fór hrollur um Leslie.
Hann sá hin hræðilegu vanda-
mál í anda. Það var ekki að
ástæðulausu að sá gamli í Alex-
andríu hafði varað hann við —!
Hugsa sér, ef frú Hutchins væri
nú orðið frá sér af ást til hans!
„Það er víst bezt að ég fleygi
þessum verndargrip fyrir borð“,
mumlaði hann, — „þá er ég laus
við liann! Já, sérðu til, Daphne,
ég trúi ekki baun á slíkt slúð-
((
ur . . .
„Það geri ég heldur ekki“,
sagði hún og það var gáskafullt
tillit í augum hennar. „Og ég
hef gildari ástæður til vantrúar-
HEIMILISRITIÐ
39