Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 50

„Þér eruð engill, og ég skal
lofa yður því, að þér skuluð
aJdrei þurfa að iðrast þess“.
Eftir að við systkinin vorum
öll orðin fullorðin, gerðum við'
allt sem við gátum, til þess að
vera heima á afmælisdegi
mömmu og pabba. Oftast vant-
aði eitt eða tvö okkar, en í fyrra
lánaðist okkur öllum að vera
viðstödd. Ég kom með lest frá
Rockford, Ned og hans fjöl-
skylda komu með rútubíl frá St.
Joe, Mary og dætur hennar
komu fljúgandi frá Nevv York,
en Fred og Joe komu með kon-
ur sínar akandi í eigin bílum frá
Chicago.
Laugardagsmorgun — sjálfan
afmælisdaginn, var allt heimilið
á öð'rum endanum. Við vorum
fjórtán með barnabörnunum.
INlamma og við systurnar höf'ð-
um nóg að gera í eldhúsinu við
að matreiða kjúklinga. Ivarlmeð-
limir fjölskyldunnar sátu úti á
svölunum og spjölluðu saman,
og krakkarnir höfðu klifrað upp
í eplatréð bak við húsið. Síminn
liringdi á fárra mínútna fresti,
mamma þurrkaði sér um hend-
urnar og svraraði í símann, hún
kom aftur að vörmu spori og
sagði:
„Millie var að hringja“ — eða
þá: „Það var frú Watkins gamla,
hún var að óska okkur til ham-
ingju“.
Á borðinu í forstofumii lá heill
bunki af kortum og bréfum, sem
hafði verið að koma alla vikuna.
Lane póstur kom. Hann hafði
gengið þessa sömu rútu síðastlið'-
in 30 ár, og þegar mamma opn-
aði fyrir honurn, kyrjaði hann
með hattinn í annarri hendinni
og bréfabunka í hinni — afmæl-
issöng.
„Bíddu, Lane“, sagði maimna,
á meðan hún kallaði á okkur öll
fram til þess að hlusta líka.
Á laugardögum kom pabbi
heim af skrifstofunni klukkan
tólf. Ivlukkan eitt settumst við
að matnum. Þegar við höfðum
lokið við að borða, var ísinn
framreiddur, og ljósin tendruð
á afmælistertunum, því þær
\Toru auðvitað alltaf hafðar
tvær.
Því næst var tekið utan af
afmælisgjöfunum, þar til allt
flaut út í umbúðapappír.
„Við skulum opna bréfin“,
sagði mamma.
„Nei, ég ætla að opna þau“,
sagði pabbi.
„Nei, lofaðu mér að gera það“,
sagði mamma.
Pabbi lyfti sér í sætinu og
sagði:
„Það gæti verið einkabréf til
mín“.
„Einkabréf“, sagði mamma
með rödd, sem kom okkur öll-
um til að hlæja.
48
HEIMILISRITIÐ