Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 57

Doyle sló hnefahögg í borðið um
lcið og hann sagði síðustu orðin, svo
að flaskan og bollar hoppuðu. „Þá ræð
ég yfjr Muava allri og flyt í hús Ster-
lings í UIava,“ tautaði hann eins og við
sjálfan sig, án þess að horfa á Joan.
„Ég hef heyrt að hann stórgræði á
perluveiðunum. Ég tek allt undir mig
og læt þá innfæddu halda starfinu á-
fram. Svo þegar ég hef náð í allt, för-
um við í mótorbát Sterlings eða semj-
um við skipstjórann á kaupskipinu um
að flytja okkur aftur til siðmenningar-
ínnar, þótt ég sé ekki viss um að sið-
mcnningin sé eftirsóknarvcrðari cn Mu-
ava, nú þegar ég hef yður, Joan. Það
eina, sem mig skorti hér, var einmitt
kona eins og þér, og ef ég sný aftur
til föðurlands míns get ég átt á hættu
að lenda í útistöðum við yfirvöldin, því
það er ýmislegt óuppgert okkar í milli.
Nei, ég held helst að við verðum kyrr
hér á Muava og gerum hana að para-
dís okkar."
Hann einblíndi aftur á Joan. „Já,
auðvitað verðum við kyrr hér á Muava,
Joan,“ endurtók hann og stóð á fæt-
ur.
„Ég ætla alls ekki að vera lengur á
Muava en nauðsyn krefur,“ sagði Joan
og gerði sér far um að tala rólega, en
fannst líkt og köld hönd gripi um
hjarta hennar. „Þetta segið þér bara til
að hræða mig, Doyle, það getur ekki
verið alvara yðar að ætla að myrða
Hilary Sterling og taka cignir hans und-
ir yður?“ ,
„Nei, alls ekki. Ég ætla svei mér ekki
að myrða hann, kæra Joan,“ svaraði
Doyle. „Ef einhver kemur og rannsak-
ar það mál á eftir, mun hann komast
að því, að Sterling var drepinn af þeim
innfæddu. Hvað cignjr hans snertir —“
Hann þagnaði og það hlakkaði í hon-
um. Hann skenkti sér aftur úr flösk-
unni. „Ef þér eruð eign hans, þá til-
heyrið þér mér nú — það hljótið þér
að skilja? En hversvegna eruð þér svona
áhyggjufullar vegna Hilary Sterlings,
ef þér í raun og vem hatið hann?“
Joan svaraði ekki, en hún var skjálf-
hent, er hún reyndi að kveikja sér í
nýrri sígarcttu til að dylja vaxandi geðs-
hræringu. Þótt hún hefði verið pínd til
að svara spurningu Doyles, hefði hún
ekki vitað hverju svara skyldi.
— ég held ég fari og fái mér
dálítið frískt Ioft,“ flýtti hún sér að
segja. Hún stóð á fætur og ætlaði til
dyra.
„Ég hcld ekki,“ svaraði Doylc og stóð
í vegi fyrir henni. ,,Var ég ekki að
segja yður, að þér tilheyrðuð mér? Ég
hef frelsað yður, fagra mær, og nú óska
ég launa minna.“
XVII
Hættustund
JOAN vék sér undan í snatri, þegar
Doylc breiddi út faðminn til að grípa
hana, og stökk bak við borðið, sem var
á milli þeirra. Hún var náföl af ótta
og blá augu hennar voru flóttaleg, þó
að reiðin logaði enn í þeim.
,,Ég skal launa yður eins og ég hef
áður boðið, ef þér gerið mér ekkert og
hjálpið mér tjl að komast héðan,“ sagði
hún, og rödd hennar var næstum hás
af hræðslu. „Þér skuluð fá þá upphæð
HEIMILISRITIÐ
55