Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 5

Hjartað var að því komið að
springa — en það var þá skrif-
stofustúlkan. Hún sagði glaðlega
halló, gekk að glugganum og
opnaði hann svo ferskt morgun-
loftið barst inn, smeygði hendi
gegnum hárið í hnakkanum,
hristi lokkana og settist síðan
við sitt borð.
Mikið er veðrið dásamlegt,
sagði hún.
Hann var niðursokkinn í að
prófa sjálfblekunginn og anzaði
henni engu. Reikningsvélin
hennar fór af stað. Með' takt-
föstu öiyggi hamraði hún á tölu-
borðinu með mjóum fingrum,
sló svo með léttri hreyfingu á
skiptiklossann, það kom svolítil
skriða og talan birtist á blaðinu.
Morgunloftið blandaðist ilmi
stúlkunnar, úti fyrir heyrðist í
bílum, sem skröltu um veginn,
í börnum, sem voru að leik í ná-
grenninu, og ef vel var hlustað
mátti heyra tíst smáfuglanna.
En hann gaf þessu engan gaum,
hann beið þess í skelfingu að' tek-
ið væri í hurðarhún, að dyr væru
opnaðar. Loks gat hann ekki
beðið svona lengur, stóð á fæt-
ur, trítlaði að skjalaskápnum og
tók fram dagbókina. Hann fann
til fróunar þegar fingur hans
snertu bókina — aldrei hafði
hann gert villu í dagbók. Hann
lagði hana á borðið, opnaði hana
og leit yfir snyrtilega skriftina,
hvergi blettur, hvergi strikað yf-
ir eða strokið út. Hann strauk
lófa yfir mjúkan pappírinn, en
nú skorti þá daglegu gleði sem
hreyfing þessi veitti honum.
Hann vissi að tilgangslaust var
að reyna að skrifa þegar hann
var svona undirlagður. Hann
tók því að raða fylgiskjölunum:
Lægstu tölurnar fyrst, sami tug-
ur átti saman og síðan hækkandi
eftir upphæðunum og þannig á-
fram, hundrað, þúsund, tugþús-
und. Þetta var hans eigin upp-
götvun í bókhaldinu og hann
framkvæmdi hana alveg vél-
rænt.
Tekið í hurðarhún, opnaðar
dyr. Hann hreyfði sig eklci, en
honum fannst eins og hann kipr-
aði sig saman til að taka á móti
höggi.
Sigurpáll!
Hann reyndi að hamla við-
bragðinu sem líkaminn tók, og
þó flaug hann næstum í dyrn-
ar. Forstjórinn stóð við hurðina
með vindil slapandi fram úr
munninum, lokaði um leið og
Sigurpáll var smoginn innfyrir.
Hann reyndi ekki að horfa á for-
stjórann, en dró upp úrið á
handarbakinu eins og hann ótt-
aðist að héðan í frá myndi tím-
inn standa kyrr. Forstjórinn
settist í rauða sessustólinn, sog-
aði nokkra reyki, benti Sigur-
páli að setjast og hóf svo máls:
HEIMILISRITIÐ
3