Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 6

Nú er svo komið að ég neyð-
ist til að fækka á skrifstofunni ...
Eldsumbrot byrja djúpt í iðr-
um jarða-r, eins var Sigurpáli
farið': einhvers staðar í undir-
djúpi sálarinnar tók að ólga og
bresta, óskiljanlegt vellandi lióð
tók að flæða uppá yíirborðið,
þrengdi sér að skorpunni svo
hún tók að rifna. Hatur. I eim-
yrjunni sló myndinni upp:
Gamli forstjórinn er dauðvona.
Sigurpáll stjórnar fyrirtækinu,
eina viku, tvær vikur. Gamli
maðurinn deyr. Þeir geta ekki
gengið framhjá mér, ég er bú-
inn að vinna hér af trúmennsku
í tíu ár, kann allt, veit allt. Það
er áreiðanlegt, sagði ég við kon-
una mína. Og svo einn morgun-
inn er þessi strákur setztur að á
skrifstofunni, orðinn forstjóri,
liann sem ekkert kann, ekkert
veit. Undirtylla alla tíð. Búinn
að þjóna honum í tíu ár, kenna
honum að stjórna og nú skal ég
rekinn á dyr! Eg rekinn! . .. Gos-
ið átti skammt eftir þegar hlust-
irnar tóku aftur til starfa. . . .
. .. Mér þykir þetta leiðinlegt,
mjög leiðinlegt, hún hefur reynzt
okkur svo prýðilega, en fyrir-
tækið þolir ekki. .. .
Þú .. . meinar. . .. Sigúrpáli
var um megn að segja meira
meðan gosið' var að renna til
upphafs síns, það var augnablik,
en uppúr heitum farvegi þess
komu þjótandi ráðsettar, fagur-
skapaðar tölur, mjúkar, bletta-
lausar opnur, þúsundir morgna
á slaginu kl. 10, röðuð fylgi-
skjöl. ...
Hún er ung og bjargar sér, og
kannski gæti maður gert citt-
hvað íyrir hana þótt seinna
verði, sagði forstjórinn.
Já, sagði Sigurpáll, það er leið-
inlegt að þurfa að' segja henni
upp, en auðvitað verður hagur
fyrirtækisins að sitja fyrir öllu.
Eg vissi að þú mundir skilja
þetta; — en það kemur náttúr-
lega niður á þér að einhverju
leyti. . . .
O, já, það má búast við því.
Maður er nú orðinn svo van-
ur að treysta á þig, sagði for-
stjórinn brosandi, að manni
finnst þér ekkert ofvaxið.
Sigurpáll átti dálítið erfitt
með að leyna ánægjunni sem
þessi orð vöktu. Hann strauk
vísifingri eftir borðröndinni og
þagði.
Og svo er annað. Þar sem þú
ert hennar yfirmaður langar mig
til að þú segir henni frá þessu.
Forstjórinn stóð á fætur. Mál-
ið var útkljáð' og Sigurpáll fór
fram. Þetta síðasta atriði máls-
ins koin honum til að ræskja sig
um leið og hann settist. Hann
leit á stúlkuna. Sólin skein inn
um gluggann og lék um þang-
brúnt hár hennar. Það sást á
4
HEIMILISRITIÐ