Heimilisritið - 01.07.1951, Page 7

róslitan vangann og ertnislegan
nefbroddinn. Pilsið féll þétt að
íbjúgum mjöðmum og lærum,
og línan frá hné og niður að ökla
minnti hann alltaf á konungs-
dóttur ævintýranna. Hann hafði
fyrr horft á hana á laun og látið
hugann reika um hitt og þetta.
Nú væri þvi lokið. Hann ræskti
sig á ný. Hún leit til hans, fékk
sólina beint í augun, leit út á
hlið', brosti.
Ó hvað veðrið er dásamlegt,
sagði hún, reis úr sæti og gekk
að glugganum. Hún opnaði bet-
ur og fyllti brjóstið af tæru loft-
inu. Það rumdi ánægjulega í
henni.
Nei, — heyrirðu sönginn,
sagði hún og leit til hans.
Hvaða söng?
Fuglasönginn, ó, sumarið er
komið, hlustaðu bara.
Hann hlustað'i, jú, hann heyrði
að smáfuglarnir voru eitthvað
að gaula.
Sérðu, sagði hún, það eru
þrestir þarna á þakrennunni,
það eru þeir sem syngja svona
dátt .. . sjáðu litlu skinnin, ó,
hvað þeir eru sætir. ...
Hann hafði örlög hennar í
hendi sér. Notakennd valdsins
fór um hann í heitum bylgjum,
en jafnframt kveið hann fyrir
því að segja henni sannleikann,
og hann myndi líka sjá eftir
henni úr skrifstofunni.
Forstjórínn var genginn út.
Stúlkan var aftur setzt við og
það hvein notalega í vélinni
hennar .. .
Þetta yrði þungt áfall fyrir
hana. ... Iíann ræskti sig einu
sinni enn, ætlaði að byrja að
tala, en hætti. Hann fann á sér
að stúlkuna var farið að gruna
eitthvað. Hann tók að krota á
blaðsnepil: Hér með er þér sagt
upp vinnu ... kæra ungfrú,
lengi hefur mig langar til að
segja þér . .. 28.65 — 9781.34.
Sem forstjóri verð ég að tjá yð-
ur. . . . Hann tók mið'ann kreisti
hann milli fingranna, ætlaði að
fleygja honum í bréfakörfuna en
reif hann í tætlur og lét í vasa
sinn.
Forstjórinn bað mig að tala
við þig, sagði hann allt í einu
og var hissa á því hvað þetta
rann uppúr sér.
Við mig? spurði hún og leit
við.
Mjög alvarlegt, sagði hann.
Hef ég gert ... ?
Nei, nei . . . það er ennþá
verra .. . þú . . . það verður að'
fækka hérna á skrifstofunni.
Meinarðu það? sagði stúlkan
og brosti beint móti sólinni.
Okkur þykir þetta mjög leið-
inlegt, þú hefur reynzt okkur
svo prýðilega. ...
Hún rauk upp af stólnum,
kom æðandi til hans og rak hon-
HEIMILISRITIÐ
5