Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 36

unni voru annars nógu mörg.
Körfurnar með aðsenda póstin-
um voru troðfullar af verkefn-
um, og svo þurfti innan skamms
að' skila mikilvægri skýrslu.
Tveimur duglegum fulltrúum
hans hafði nýlega verið vikið
frá af pólitískum ástæðum.
Hann þurfti á allri þeirri hjálp
að halda, sem hann gat fengið,
fyrstu mánuðina, og einkum
hafði hann mikla þörf fyrir
dugnað Jenny Holmes.
„Drottinn minn!“ sagði hann
skelfdur. „Þetta er hræðilegt“.
„Okkur Tom finnst það dá-
samlegt“, sagði Jenny með
Ijómandi augum.
„Má ég spyrja, hvort maðúr
yðar sé jafn hrifinn? Líka þegar
hann hugleiðir, að það eruð þér,
sem í rauninni verðið að fórna
og borga allt saman?“
„Nei, þetta síðasta fellur hon-
um illa. En við getum blátt á-
fram ekki komizt af með laun
lians, eins dýrt og allt er hér í
Washington. Og ég er ekkert að
fárast um það, Adamson. Ég
vil eignast barn, meðan ég er
ung. Og þetta verður yður ekki
til mikilla óþæginda, nema ef til
vill í júlí. Ég skal æfa ungfrú
Archer svo hún geti annast mitt
verk, og strax þegar ég treysti
mér, skal ég koma aftur.
Mamma mín kemur, þegar ...“
Með geðvonzkulegu urri stóð
Wirt Adamson upp og tók að
ganga um gólf. Jenny leit kvíð-
andi á hann. Allt til þessa hafði
hún verið hreykin af að hafa
hann að húsbónda. Hann var
ætíð vel búinn og litla yfirskegg-
ið var vel hirt.
„Heyrið nú“, sagði hann upp-
vægur og sneri sér að henni. „Ég
sætti mig ekki við þetta. Ég —
ég“, hann þagnaði allt í einu, er
hann sá ljómandi augnaráð
hennar.
„Ég skal ekki láta þetta trufla
starf mitt“, sagði Jenny áköf.
„Ég á inni sex vikna frí, og ef
þér viljið svo veita mér 2 vikna
veikindaorlof, þá —“
„Það verð ég að segja. Þér
hafið auðsjáanlega reiknað þetta
allt þægilega út“.
Jenny kinkaði kolli.
„Ég skal hugsa um það“,
sagði hann stuttaralega. „Þér
fáið að' vita það á morgun“.
Hann settist og klóraði nafn
sitt undir afganginn af bréfun-
um. Svo tók hann hatt sinn og
frakka og kinkaði kolli í kveðju-
skyni.
Jenny kúrði sig niður í einn
af stóru stólunum og barðist
vonlausri baráttu við óttann og
kvíðann. Hann gat ekki brugð-
izt henni. Hann mátti það blátt
áfram ekki. Jú, hann gat það, og
myndi sennilega gera það. Þeg-
ar allt kom til alls, gat hún held-
34
HEIMILISRITIÐ