Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 37

ur alls ekki treyst á aðstoð' hans.
Þetta var vandamál hennar og
Toms. Ekki hans!
MEÐAN þau borðuðu, horfði
Adele Adamson rannsakandi á
mann sinn. Enni hans var hrukk-
ótt og munnurinn hörkulegur.
Það var auðsjáanlega eitthvað,
sem amaði að honum.
Adele Adamson var falleg,
grannvaxin kona, 35 ára gömul.
Hún hafði heyrt svo mikið talað
um stjórnmál síðan hún kóm til
Washington, að hún var orðin
dauðþreytt á því.
Wirt leit allt í einu upp og
brosti til hennar.
„Var þetta góður dagur,
Wirt?“ spurði Adele brosandi.
„Hann byrjaði reyndar nógu
vel, en hann endaði afleitlega“,
sagði Wirt þurrlega. „Ég neyðist
til að láta Jenny Holmes fara“.
„En ég hélt — 'hún sem er
svo dugleg“, sagði Adele undr-
andi.
„Hún er líka dugleg og ég
treysti á hana, en nú ætlar hún
að eignast barn. Hún sagði mér
frá því í dag“.
„Jenny Holmes — já, einka-
ritari þinn, en —“
„Já. Hún gerðist auk þess svo
djörf að spyrja mig, hvort hún
mætti halda áfram þangað til
stuttu fyrir fæðinguna, og svo
ætti ég að veita henni tveggja
mánaða frí og taka hans svo
aftur“.
„Hverju svaraðir þú?“ spurði
Adele spennt.
„Það er enginn staður hjá
mér fyrir vanfærar konur“, sagði
Wirt rólega. „Hún verður ekki
að miklu gagni og það yrði ó-
þægilegt fyrir hitt fólkið að um-
gangast hana í því ástandi. Það
er hart fyrir hana, en hún krefst
líka of mikils af mér. Nei, það
er útilokað“.
Adele starði skelfd á hann.
Hún varð náföl, og sem snöggv-
ast hataði hún hann. Hún hafði
aldrei verið hamingjusöm í
Washington. Þó hún ætti
nokkra kunningja, var hún ein-
mana. Og þó hún tæki þátt í
opinberri líknarstarfsemi, hafði
hún alltaf afgangs tíma.
Ibúð þeirra var skrautleg —
en tóm. Maður hennar, sem var
með allan hugann við starf sitt,
og litli kjölturakkinn, var ekki
nóg. Við hliðina á herbergi henn-
ar var lítið herbergi, sem var
tilvalið bamaherbergi, en Wirt
vildi ekki heyra um neitt slíkt.
Þegar þau giftust, hafði hann
sagt:
„Við höfum ekki efni á að
eignast bam, elskan mín“.
Og þegar þau voru komin til
Washington og hún hafði minnzt
á það við hann aftur, hafði hann
sa^t:
HEIMILISRITIÐ
35