Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 40

hefur orðið að ganga í gegnum
þetta, og það verður þú að muna.
Þú mátt ekki láta sjá á þér
móðgunarsvip; engin yfirlið, eng-
ar kvartanir og enga klígju“.
0g þess vegna setti Jenny upp
bros, sem var eins og límt á varir
hennar síðustu mánuðina. Hún
brosti til samstarfsmanna sinna,
sem kenndu í brjósti um hana,
og hún brosti til þeirra, sem
töldu hana bjána, og hún brosti
einnig til þeirra, sem voru háðsk-
ir og ósvífnir við hana.
Hún brosti sig gegnum hitana
í júní og júlí. Hún varð æ ólögu-
legi'i á að sjá og þyngri á sér.
Kok hennar herptist saman af
kvíða, og taugarnar urðu þand-
ar. En þrátt fyrir það átti hún
varasjóð' af þrótti og hugrekki,
sem hún gat miðlað samstarfs-
mönnum sínum af.
Það var sem nýr andi væri
orðinn ríkjandi í stjórnardeild-
inni. Enginn stundi framar und-
an hitanum. „Ur því Jenny
Holmes þolir það, ættum við
líka að gera það“, varð vana
viðkvæðið. Ungu stúlkurnar,
sem annars töluðu ekki um ann-
að' en skemmtanir og karlmenn,
tóku að' telja dagana. Minnie
Archer sýndi nýjan áhuga á
vinnunni og henni fór mikið
fram.
Stundum kom fyrir, að ein-
hver af yfjrmönnunum leit upp
frá verki sínu í miðju kafi og
spurði feimnislega, hvernig
Jenny Holmes liði. Allir höfðu
áhuga á barninu tilvonandi.
Auðvitað að undanskildum Wirt
Adamson, sem ávallt var jafn
kaldur og afskiptalaus.
ÞANN 31. júlí leit Jenny
hægt og hugsandi umhverfis sig
í skrifstofunni og kvaddi í hljóði
ritvélina, bækurnar og blómið í
glugganum. „Eg kem aftur“,
hvíslaði hún. Þegar klukkan
slægi fjögur gæti hún gengið
burt og horfið úr augsýn Wirt
Adamsons, þar til hún yrði boð-
leg á ný. Hún vissi sjálf, hversu
herfilega hún leit út. Hafði hún
ekki oft lesið það út úr augna-
ráði hans?
Tom var í verzlunarferð, en
ætlaði að koma heim á morgun.
Þessa einu nótt gat hún stunið
og grátið eins og hana lysti. Og
á morgun kæmi móðir hennar
líka, svo tvær síðustu vikurnar
myndi hún ekki þurfa að dýfa
hendi í kalt vatn.
Akafur sársauki kom henni til
að beygja sig saman eitt andar-
tak, en hún rétti strax úr sér
aftur. Hún var orðin vön að'
harka þjáningarnar af sér, en á
morgun myndi hún ekki lengur
þurfa þess.
Hurðinni var skyndilega
hrundið upp og margraddaður
38
HEIMILISRITIÐ