Heimilisritið - 01.07.1951, Síða 42

eltthvað og benti á töskuna sína.
„Mér þykir svo fyrir þessu“,
tautaði hún veikt, andlit hennar
var afskræmt af kvölum.
Wirt Adamson tók töskuna og
leitaði í henni, þar til hann fann
spjald, sem á voru allar þær
upplýsingar, er hann þarfnaðist.
Hann hringdi fyrst til læknisins
og var sagt að aka henni þegar
í sjúkrahúsið. Læknirinn lofaði
að útvega henni þar herbergi og
koma þangað sjálfur eftir nokkr-
ar mínútur.
Jenny reyndi að rísa upp.
„Þér — skuluð ekki — ómaka
yður — mín vegna“, stundi hún.
„Eg — ég hressist strax — aft-
ur“.
„Sparið kraftana“, sagði
Adamson góðlátlega. „Þér þurf-
ið á þeim öllum að halda bráð-
um. Hérna, styðjið yður við
mig“.
Hann hjálpaði henni út í bíl-
inn. I hvert sinn er kvahrnar
komu yfir hana, kreisti hún
handlegginn á honum. Hann
reyndi að' vera eins nærgætinn
og honum var unnt.
„Hvar get ég náð í manninn
yðar?“
„Hann er í ferðalagi. Hann
kemur ekki fyrr en á morgun“,
hvíslaði Jenny.
„Og móðir yðar?“
„Hún kemur líka á morgun“.
„Það er hræðilegt. Hvað á ég
að gera?“ spurði Adamson úr-
ræðalaus.
„Mér þykir svo fyrir þessu“.
„Hættið þessum afsökunum“,
sagði hann uppvægur. „Ég skal
sjá um, að' þetta fari allt vel.
Skiljið þér það? Látið bara sem
ég sé Tom eða móðir yðar eða
hver sem er“.
Jenny brosti þakklátlega og
reyndi að segja eitthvað, en orð'-
in dóu á vörum hennar. Hún
þreif aftur um handlegginn á
honurn.
Þegar þau koinu í spítalann,
tók hjúkrunarkona á móti henni
og Wirt varð eftir í biðstofunni.
Hann kærði sig ekkert um að
vera þar, en hann kunni ekki
heldur við að fara burt og' skilja
þannig við hana.
„Viljið þér ekki koma með
mér, Adamson?“ sagði hjúkrun-
arkona að lokum við' hann.
Hann fór auðmjúkur á eftir
lienni inn í herbergi, þar sem
þrír verðandi feður gengu hvíld-
arlaust um gólf eins og Ijón í
búri.
Sími stóð á borðinu, og hann
hringdi heim, en Adele var ekki
heima. Hún var sjálfsagt úti
með hundinn.
Því næst hringdi hann í
klúbbinn hennar, en þar var hún
ekki heldur. Hann bað fvrir þau
skilaboð til hennar, að hún ætti
að hringja til manns síns í
40
HEIMILISRITIÐ