Heimilisritið - 01.07.1951, Side 51

Sayyidinn talaði ensku með
lágri, mildri röddu.
„Sýnið gömlum 'manni um-
burðarlyndi,“ sagði hann og
brosti angurvært. „Ég varð að
sjá, hver keypti dýrgripinn,
sem ég hef svo lengi varðveitt.
Nú er mér hughægra. Ég les 1
andliti yðar, að þér unnið fögr-
um hlutum.“
Þrátt fyrir vandræðakennd
tókst Carley að hneigja sig
virðulega. „Þakka,“ tautaði
hann.
Gamli maðurinn andvarpaði.
„Ef til vill syndga ég gegn ætt
minni með því að selja þennan
erfðahlut,“ sagði hann. „En pen-
ingarnir geta mett margt bág-
statt fólk.“
„Maður getur aldrei syndgað
með því að gefa þeim, sem líða
skort,“ sagði Carley.
Isred rétti honum skrínið, og
hann gekk að rimlaglugganum
með það. Sólargeislarnir léku í
gimsteinum, og þessi sýn kom
hjarta hans til að slá örar.
Hann tók peningana úr belti
sér; hönd hans var jafn róleg
og röddin. Hann fann, að Isred
grunaði ekkert. Maðurinn opn-
aði peningaskáp og lagði pen-
ingana þar. Svo tók hann að
búa um skrínið.
Carley leit á Sayyid Emrah
Ben. Gamli maðurinn sat með
beygt höfuð, eins og hann
syrgði mikið tap. Eitt andartak
fann Carley til einhvers, sem
minnti á samvizkubit. Hann
lagði ósjálfrátt höndina á öxl
öldungsins og sagði: „Guð elsk-
ar glaðan gjafara!“
Það sem síðan skeði, áttaði
Carley sig ekki vel á. Einn að-
stoðarmaðurinn stökk fram og
sneri upp á handlegginn á hon-
um, svo að hann missti jafn-
vægið og datt. Hann lenti með
höfuðið á peningaskápnum og
missti meðvitund.
Hann rankaði við sér á legu-
bekk í bakherberginu. „Hvað
hefur komið fyrir?“ spurði
hann og greip um sárt höfuðið.
Isred svaraði alvarlega:
„Sayyid Emrah Ben er af-
komandi spámannsins, heilagur
maður, sem engum vantrúuð-
um leyfist að snerta.“
Carley reis upp ruglaður.
„Það var ekki meint sem móðg-
un, “ sagði hann. „Nú held ég að
ég sé fær um að ganga heim 1
gistihúsið.“
„Ómögulegt,“ sagði Isred
kuldalega. „Til þess að forðast
óþægindi vegna þessa atburðar,
sóttum við sjálfir lögregluna
meðan þú varst meðvitundar-
laus og skýrðum frá málavöxt-
um. En enski lögregluforinginn
hafði mestan áhuga á þeirri
staðreynd, að þú hefðir greitt
mér í peningum út í hönd.
HEIMILISRITIÐ
49