Heimilisritið - 01.07.1951, Síða 53

á járnbrautarstöðinni", sagði hann. „Ég
er ilia staddur peningalega, og þar sem
ég er viss um að eigandi hringsins er
ríkur, þá áleit ég að —
„Ég skal segja þér eitt, gamli svika-
hrappur", tók Valdi fram í fyrir honum
og lækkaði ósjálfrátt röddina, þegar
hann tók eftir feitum manni í ferðaföt-
um, sem stóð skammt frá þeim og
horfði á þá með athygli. „Það þýðir
ekki að segja mér svona ævintýri, því
að ég var sjálfur einu sinni í þessari
atvinnu. En við gætum kannske fengið
þennan ágæta utanbæjarmann til að bíta
á agnið. Eigum við að reyna? Við skipt-
um auðvitað".
Með glöggu auga hafði Valdi þegar
í stað séð, að feiti maðurinn var hvorki
hjálparmaður svikahrappsins né lög-
reglumaður, og Valdi var næmur á slíkt.
Svo tók hann hringinn af hinum, vóg
hann í hendinni og sagði hárri röddu:
„Já, þetta er áreiðanlega verðmætur
hringur, en því miður er ég ekki með
svo mikið af peningum á mér — “.
Tilganginum var náð. $á feiti gekk
hægt til þeirra með augun á stilkum.
„Maðurinn héma hefur tapað pening-
unum fyrir fargjaldinu“, sagði Valdi í
trúnaðartón við þann feita. „Hafíð þér
vit á demöntum'1.
FRÍSTUNDASTARF HENNAR
„Hm, ekki sérlega mikið“, sagði mað-
urinn og athugaði hringinn nákvæm-
lega. „Hvað á hann að kosta“?
„Áttatíu krónur vill hann hafa fyrir
hann“, sagði Valdi. „Ég hef sjálfur því
miður ekki nema fimmtíu á mér . • .
Feiti ferðamaðurinn tók hringinn,
mátaði hann og sagði: „Ég skal borga
sjötíu krónur fyrir hann, af því að hann
er mátulegur mér og ég er í góðu skapi.
Eruð þér ánægður"?
Maðurinn með gullspangargleraugun
andvarpaði, kinkaði kolli og tók við
peningunum.
„Þér gerið ágæt viðskipti", sagði
Valdi og brosti ánægður.
„Já, það getið þér reitt yður á“, sagði
feiti ferðamaðurinn. „Ég glataði nefni-
lega þessum hring áðan á jámbrautar-
stöðinni — sjálfsagt þegar ég tók af
mér hanzkann. Þegar ég tók eftir því að
hann var horfinn og hafði leitað hans
árangurslaust, fór ég inn í skrifstofuna
og lét auglýsa eftir honum gegn 500
króna fundarlaunum. En þið svika-
hrapparnir hafið látið mig sleppa ódýr-
ara! Þakka ykkur kærlega fyrir“. Og
feiti ferðamaðurinn gekk hlæjandi í
burtu.
ENDIR
Stúlka nokkur sótti um stöðu hjá fyrirtæki nokkru, og forstjóriim
spurði hana ótal spurninga. Meðal annars spurði hann, hvort hún hefði
nokkurt sérstakt frístundastarf.
„Ég safna flöskuskeytum," svaraði hún.
Forstjórinn vildi fá að heyra nánar um þetta.
„Sjáið þér til,“ sagði stúlkan. „Um helgar fer ég niður að sendinni
sjávarströnd, leggst þar á bakið og bíð þess að sjórinn skoli á land flösk-
um með skeytum frá skipreika mönnum. Eg hef ekki fundið neitt enn-
þá — en mikið hef ég hvílzt dásamlega."
HEIMILISRITIÐ
51