Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 56

þú eins og ég vil hafa þig, Joali, vertu
bara ekki alltaf að kalla mig Doyle —
við vorum búin að koma okkur saman
um það áður. Ég heiti Wilberforcc,
væna mín, en hér á þesari eyju er ég
kallaður svarti Doyle. Fyrrum var ég
alltaf kallaður „fíni Doyle“. Eg hef allt-
af verið vandlátur með útlit mitt, og
ég skal segja þér það, að ég gæti þess
að vera sjálfum mér samkvæmur. Ég
hugsa að ég sé eini maðurinn hér á eyj-
unni, sem hefur fægðar neglur og geng-
ur með hanzka, nema kannske að und-
anteknum fjandanum honum Sterling.
Það er sagt að hann fari í kjól og hvítt,
áður en hann borðar, þó að hann sé al-
cinn. Stelpan sem ég kvæntist { Auck-
land, og sem ég skildi þar eftir, var vön
að kalla mig Dandy, og kynblendings-
stelpan, sem ég hafði fyrir konu, þegar
ég var á Tahiti, kallaði mig Will. Ffvað
mundi þér þóknast að kalla mig, gæzk-
an?“
„Ég hugsa að ég mundi kalla yður
„Bláskegg," af því þér hafið átt svona
margar konur,“ svaraði Joan.
„En engin þeirra kemst í hálfkvisti
við þig, hvað fegurð snertir, Joan, þó
að kynblendingsstelpan á Tahiti væri að
vísu mjög vel vaxin,“ svaraði Doyle og
liló hrossahlátur. „Þú hlýtur að vera
yndisleg, þegar þú ert ekki í þessum
tötrum. Komdu hingað til mín og
skenktu í bikarinn minn.“
„Skenktu þér sjálfur," svaraði Joan.
,,Flaskan er rétt hjá þér.“
„Já, en það smakkast betur ef þú
skenkir mér, Joan. Vertu nú ekki að
brjóta heilann um hinar konurnar.
Vertu ckki afbrýðisöm, gæzkan. Það
er búið milli mín og þeirra, alveg eins
og allt cr búið milli þín og Hilary Sterl-
ings. Þú átt að verða mín eina, og með
því á ég við það, að þú skalt eiga mig
óskiptan. Þú mátt bölva þér upp á, að
ég ætla heldur ekki að eiga þig í fé-
lagi við nokkum annan mann. Komdu
nú og gefðu hinum nýja elskhuga þín-
um aftur í bikarinn, elskan mín.“
Hann var orðinn dmkkinn, og gló-
andi augnaráð hans vakti viðbjóð og
hræðsluhroll hjá henni. En hún hugsaði
með sér, að hún yrði að vera honum
eftirlát að vissu marki. Umfram allt
varð hún að forðast að gera honum
gramt í geði, og fá hann til að drekka
sem mcst. Hún stóð því upp, tók flösk-
una og fyllti bikar hans. Enda þótt
hún forðaðist að líta á hann, fann hún
að hann einblíndi á hana.
Þegar hún setti flöskuna frá sér á
borðið, lagði Doyle handlegginn utan-
um hana og reyndi að setja hana á
hné sér, en Joan streittist í móti og
hljóðaði.
„Nei — sleppið mér, ó, sleppið mér.
Þér lofuðuð að vera góður og leyfa
mér að jafna mig.“
„Ég skal vera góður við þig, elskan
mín,“ sagði Doyle loðmæltur og hélt
henni fastri. ,,Ég skal ekki gera þér
minnsta mein. Ég ætla bara að gæla
dálítið við þig. Vertu nú ekki svona
tepruleg.“
Hann setti Joan á hné sér og lagði
vanga sinn að hennar. Hún barðist á
móti, en hann hélt henni bara þeim
mun fastara.
„Sleppið mér — sleppið mér!“ bað
Joan örvændngarfull og sárreið, er hann
reyndi að kyssa hana á munninn. „Æ,
látið mig í friði, þér lofuðuð að gefa
54
HEIMILISRITIÐ