Heimilisritið - 01.07.1951, Qupperneq 57

mér tíma til umhugsunar og bíða...“
Hún fann fúlan andarúrátt Doyles
leggja að vitum sínum og henni lá við
aðsvifi af viðbjóði.
,,Ég get ekki beðið,“ sagði hann and-
stuttur. „Þú hefur blátt áfram gert mig
að logandi báli, Joan. Ég vil hafa þig.
Þú skalt verða mín. Verm nú ekki að
streitast þetta á móti.“
Hann stóð upp af stólnum og hélt
utan um mittið á henni. Joan brauzt um
og fann, að minnstu rnunaði að hann
dytti. Hún notaði txkifærið og gat
smeygt sér úr greipum hans, áður en
hann næði jafnvæginu aftur.
„Fjandinn sjálfur! Ætlarðu aftur aé
byrja á einhverjum hundakúnstum!
Það skal verða þér dýrt spaug!“ gargaði
Doyle eldrauður í andliti með starandi
augu og lafmóður, en Joan skauzt bak
við borðið, svo að það var aftur á milli
hennar og Doyles. „Komdu strax til
mín. Heyrirðu það,“ öskraði hann.
„Nei! Ég vil heldur láta Iífið!“ stundi
Joan og beit saman vörunum.
Doyle tók á öllu sínu og seildist eft-
ir henni þvert yfir borðið. Hann náði
í aðra öxlina á henni, en áður en hann
næði reglulegu taki, greip Jóan, sem var
orðin frávita af örvæntingu, konjaks-
flöskuna og lamdi henni í hausinn á
honum, svo að flaskan fór í mola. Það
heyrðist óhugnanlegt hrygluhljóð í
Doyle, fæturnir létu smám saman und-
an og hann féll endilangur á gólfið.
Hann var þó ekki verr leikinn en svo,
að hann tók brátt að skreiðast í áttina
til Joans. Hún hljóðaði af ótta og flýtti
sér eins og fæturnir gátu borið hana
upp járnstigann og upp í káetuna á þak-
inu. Hún komst þangað og hafði krafta
og rænu til að loka hleranum á eftir sér
og setja Iokumar fyrir, áður en hún féll
máttvana og skjálfandi af hræðslu og
áreynslu á sjálfan hlerann.
XVIII
Fallin í gildru
JOAN féll ekki í ómegin, en það
var eins og hún væri þrotin af kröft-
um. Ef Doyle hefði náð til hennar á
þessan stundu, hefði hún verið auð-
unnin bráð fyrir hann og ekki getað
veitt hina minnstu mótstöðu. Hún lá
í hnipri á hleranum, skjáifandi og
stynjandi, en reyndi jafnframt að hlusta
eftir því sem gerðist niðri. En hún gat
ekkert heyrt.
„Ætli hann sé dauður?" hugsaði hún.
„Ég hef ef til vill drepið hann, en mér
er sama. Það er ckki annað en hann átti
skilið. O, cg hefði átt að hlaupa út
um dyrnar í staðinn fyrir að fara hing-
að upp. Ef til vill hefði ég getað slopp-
ið. Hvað skeður ef ég hef drepið hann?
Hvað gera þeir innfæddu?“
Loks róaðist hún nokkurnvegin. Hún
lagði eyrað aftur að gólfhleranum og
hlustaði með eftirvæntingu, en gat ekki
heyrt neitt. Hana langaði að lyfta hler-
anum og líta niður, en hugsaði sig
um. Verið gæti að Doyle hefði reiknað
með þeim möguleika, læðzt upp stig-
ann og biði undir hleranum. Joan reis
upp og horfði út um eitt kýraugað
niður á grasflötina milli stauragirðingar-
innar og hússins. Sér til hugarhægðar
komst hún að því, að hávaðinn inni
í húsinu myndi ekki hafa vakið eftir-
HEIMILISRITIÐ
55