Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 8

herra.“
„Ágætt!“ sagði ég. „Ég bjóst við, að
ég myndi koma að honum brjótandi
allt og bramlandi." Ég hef nefnilega
þá reynslu, að því síður sem maður vill
sjá náunga, því stundvísari sé bann, og
ég hafði í huganum séð þann gamla
skálmandi fram og aftur um gólftepp-
ið, segjandi: „Hann kemur ei “ allt
annað en frýnilegur. „Er allt í lagi?“
„Ég vona, að undirbúningur allur sé
yður að skapi, herra.“
„Hvað ætlarðu að gefa okkur?“
„Kaldan fisk, ket og grænmeti, herra.
Með ísuðum sítrónusafa.“
„Jæja, ég fæ ekki séð, að honum geti
orðið meint af því. Láttu ekki allt þetta
tilstand koma þér úr jafnvægi, svo þú
gleymir þér og berir inn kaffi.“
„Nei, hcrra."
„Og láttu ekki augun í þér verða eins
og frosin, því ef þú gerir það, áttu á
hættu að vera kominn í óðsmannsklefa
áður en þú veizt af.“
„Gott, herra.“
Bjöllunni var hringt.
„Stattu klár, Jeeves,“ sagði ég. „Nú
byrjar ballið."
ÉG HAFÐI auðvitað hitt sir Roder-
ick áður, en aðeins þegar ég var með
Honoríu; og það er eitthvað við Hon-
oríu, sem veldur því, að allir aðrir,
sem staddir eru í sömu stofu, virðast
aukvisar í samanburði vjð hana. Ég
hafði aldrei gert mér ljóst fyrr en á
þessari stundu, hversu framúrskarandi
ægilegur karl-kurfur hann var. Hann
hafði kafloðnar augabrúnir, sem gerðu
augnaráðið stingandi, og svoleiðis er
ekki árennilegt að mæta á fastandi
maga. Hann var fremur hár og frem-
ur digur, og hann hafði hið stórkost-
legasta höfuð, með svo til engu hári,
og fyrir það sýndist það enn stærra og
líkara hvolfþakinu á St. Pálskirku. Ég
býst við að hann noti hatt nr. níu, eða
svo. Þetta sýnir hversu afleitt er að
láta heilann þenjast út um of.
„Hæ halló! Hæ halló! Hæ halló!"
sagði ég og reyndi að vera alúðlegur í
málrómi, og þá fannst mér allt í einu
sem þetta væri einmitt það, sem ég hafði
verið varaður við að segja. Fjandans
erfitt að koma skriði á hlutina við svona
tækifæri. Maður, sem býr í leiguíbúð
í London, er svo illa settur. Ég á við,
hefði ég verið ungur herramaður í sveit
hefði ég getað sagt, „Velkominn til
Meadowsweet hallar!“ eða eitthvað á-
líka virðulegt. En það hljómar fábjána-
lega að segja: „Velkominn til Crickton-
húss númer 6 A, Berkeleystræti, W.“
„Ég er hræddur um, að ég sé orðinn
lítið eitt of seinn," sagði hann, er við
settumst. „Ég var tafinn í klúbbnum
af Alastair Hungerford lávarði, syni her-
togans af Ramfurline. Hans göfgi,“
skýrði hann mér frá, „hefur á ný sýnt
sjúkdómseinkennin, sem valdið hafa
fjölskyldunni svo miklum áhyggjum.
Ég gat ekki yfírgefið hann alveg strax.
Af þessu stafar óstundvísi mín, sem ég
vona að hafi ekki komið að sök.“
„Ó, hreint ekki. Svo hertoginn er
klikkaður í kollinum ha?“
„Orðin, sem þér notið, eru ekki ná-
kvæmlega þau sömu, sem ég myndi
hafa viðhaft varðandi höfuð einnar
göfugustu ættar í Englandi, en á því
er enginn vafi, eins og þér getið til, að
truflun á heilastarfsemi á sér stað í ekki
6
HEIMILISRITIÐ