Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 10

hafði vanrækt að færa honum morgun-
sykurmolann sinn. Það eru líka fjöl-
mörg dæmi um menn, sem tæla konur
afsíðis og klippa burt hluta af hári
þeirra. Það er æði af þessari síðarnefndu
tegund, sem árásarmaður minn er hald-
inn, ef mér skátlast ekki því meir. Ég
vona einungis, að honum verið kornið
í örugga gæzlu, áður en hann — hr.
Wooster, það er köttur hér rétt hjá!
Það er ekki úti á götu! Mjálmið virðist
koma úr næsta herbcrgi."
I ÞETTA sinn varð ég að viðurkcnna,
að engum efa væri til að drcifa. Það
heyrðist glöggt mjálmað í næsta her-
bergi. Ég hringdi á Jeeves, sem lcið inn
og stóð og beið með lotningarfullum
tilbeiðslusvip.
,,Herra?“
„O, Jeeves,“ sagði ég. „Kettir! Hvað
um það? Eru nokkrir kettir í íbúðinni?“
„Aðcins þessir þrír í svcfnhcrbergi
yðar, hcrra.“
,,Hvað!“
„Kettir í svefnherberginu hans!“ Ég
heyrði sir Roderick hvísla ógn lostinni
röddu, og augnatillit hans dundi á mér
miðskips eins og tvær fallbyssukúlur.
„Hvað áttu við,“ sagði ég, „aðeins
þcssir þrír í svefnherberginu mínu?“
„Sá svarti, sá guli, og litla grábrönd-
ótta dýrið, herra.“
„Hvað í ósköpunum —?“
Ég vatt mér kringum borðið í áttina
til dyranna. En til allrar ógæfu hafði sir
Roderick einmitt ákvðið að hörfa í sömu
átt, með þeim árangri, að við rákumst
á í dyrunum af töluverðum þunga, og
hrökluðumst saman fram í ganginn.
Hann losaði sig lipurlcga úr fhngbrögðr
unum og þreif regnhlíf af snaganum.
„Standið kyrr!“ hrópaði hann og veif-
aði regnhlífinni yfir höfði sér. „Stand-
ið kyrr, herra minn! Ég er vopnaður!"
Mér virtist sem tími væri kominn
ti! að vera sefandi.
„Mér þykir leitt ég skyldi rekast
svona á yður,“ sagði ég. „Vildi óska, að
það hefði ekki orðið. Ég ætlaði bara að
skreppa fram og líta á hlutina."
Hann virtist ofurlítið rórri og lét
regnhlífina síga. En rétt í því hófst
ógurlegur gauragangur í svefnherberg-
inu. Það lét í eyrum sem allir kettir í
London, með aðstoð fulltrúa frá öðrum
borgum, hefðu komið saman til að gera
út um ágreiningsmál sín í eitt skipti
fyrir öll. Einskonar margföld katta-
hljómsveit.
„Þessi hávaði cr óþolandi," æpti sir
Roderick. „Ég heyri ekki sjálfan mig
tala.“
„Ég get hugsað mér, herra,“ sagði
Jeeves virðingarfullur, „að dýrin kunni
að hafa orðið nokkuð gáskafull af að
uppgötva fískinn undir rúmi hr. Woost-
ers.“
Sá gamli nötraði.
„Fisk! Heyrði ég rétt?“
„Herra?“
„Sögðuð þér, að fiskur væri undir
rúmi hr. Woosters?“
„Já, herra.“
Sir Roderick stundi lágt og teygði
sig effír hatti sínum og staf.
„Þér eruð þó ekki að fara?“ sagði
ég•
„Hr. Wooster, ég er að fara! Ég kýs
að verja frítíma mínum í óbrjálaðri fé-
lagsskap."
„En keyrið nú. Svona, ég verð að
8
HEIMILISRITIÐ