Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 27

Prescott og segja honum frá því.
Það var ekki svarað, þegar hún
knúði að dyrum ... hún lauk
dyrunum hægt upp og gekk inn
í vinnustofuna. Hún var mann-
laus. Lettie gekk yfir að skrif-
borðinu og sá stórt umslag, sem
lá þar efst. „Preseott forstjóri“,
stóð skrifað utan á það' með blá-
um blýanti. Álgert einlcamál . ..
margsinnis undirstrikað.
Því næst gekk hún út að
glugganum og horfði út yfir há-
skólavöllinn. Prescott kom
gangandi heim að spítalanum ...
hann var sorgbitinn og áhyggju-
fullur á svipinn. Lettie gekk aft-
ur yfir að skrifborðinu og
strauk mjög mjúklega með hend-
inni yfir stólinn hans.
Þar stóð hún . ennþá, þegar
hann kom inn. Þegar hann sá
hana, varð hann náfölur í frain-
an.
„Nei, nei!“ sagði hún af
skyndingu. „Það hefur ekkert
hent! Þvert á móti! Þér verðið'
að stilla yður og vera harðir!
Fay verður að fá að sjá yður
rólegan . .. það er svo mikið
undir yður komið, hvort hún
öðlast trú og krafta til þess að
ná sér aftur“.
Hann var kominn alveg til
hennar og hafð'i gripið um herð-
ar henni. Hún hélt áfram að
horfa á hann og fann sér til ein-
. kennilegrar fróunar, að tárin
streymdu niður kinnarnar á sér.
Hann tók þéttar og þéttar um
hana, dró hana alveg að sér. Svo
beindi hann andliti hennar að
sér, og hún lokaði augunum um
leið og hann kyssti hana. Hann
streymdi eins og brennandi logi
eftir æðum hennar, þessi koss!
„Lettie . . . elskið þér mig?“
Rödd hans var biíðleg og við-
kvæm, en þrátt fyrir það risti
hún hana inn í kviku. Hún los-
aði sig úr faðmlögum hans.
„Spyrjið' mig ekki .. . !“ hvísl-
aði hún.
„Af hverju ekki, Lettie?“
„Eg get aldrei . . . aldrei kom-
ið til með að elska yður!“
Hún gerði rödd sína hörku-
lega, til þess að þessi ósannindi
hljómuðu trúlegar. Eins og í
þoku sá hún myndina af mömmu
Fay, sem stóð á skrifborðinu
hans, og ósjálfrátt fann hún, að
sú æskuást hafði varðveitt hann
um margra ára bil, fram á ástar-
skeið fullorðinsáranna, handa
henni! Og samt sem áður þorði
hún ekki að taka á inóti hon-
um!
Hún gekk að skrifborðinu hin-
um megin .. . hún reyndi að
forðast hann, en vissi, að andlit
hennar kom upp um hana!
„Er einhver annar?" spurði
hann.
„Nei . . . en það er dálítið . . .
dálítið, sem þér ekki skiljið, sem
OKTÓBER, 1951
25