Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 41

að standa upp: „Nú förum við
til gistihússins“, sagði hún, „og
nú ætla ég að fá skipt um her-
bergi, nei, nú færð þú ekki að'
kyssa mig oftar. Þessum litla leik
okkar er lokið. Þú hefur verið
hamingjusamur, og ég hef verið
hamingjusöm líka — mjög ham-
ingjusöm. Skilurðu það?“
„Ég elska þig“, sagði ég.
„Ég elska þig líka, en þú veizt
ekki hvers vegna“.
Ég hugsaði mig vel um. „Nei,
segðu mér ástæðuna“.
„Kannske hittumst við ein-
hverntíma seinna og þá skal ég
segja þér það“, svaraði hún blíð-
lega, „en nú verðum við að fara
inn, og þú skalt hvíla þig á með-
an ég geri nauðsynlegustu ráð-
stafanir. Skilurðu það? Ég ætla
að biðja um eins manns herbergi
fyrir þig“.
,gígætt“, sagði ég, en hafði
einhvernveginn á meðvitund-
inni, að aðrar hefðu nú áætlanir
mínar verið, þótt nú óskaði ég
þess helzt af öllu að geta farið að
sofa.
Skyndilega tók veggurinn,
sem ég studdist upp við, að hall-
ast óhugnanlega, og það var það
síðasta sem ég mundi. Ég vakn-
aði seint daginn eftir, og skipið,
sem ég fór með, lagði af stað um
kvöldið. Ég sá liana ekki aftur,
en ég hafði aldrei gleymt henni.
Eg stóð Upp og gekk út úr
veitingasalnum. Hún sat frammi
í anddyrinu og blaðaði í dag-
blaði.
Þegar ég nálgaðist, leit hún
upp, og svipurinn varð hugs-
andi, eins og hún reyndi að
muna eitthvað.
„Cairo“, sagði ég, „árið 1938,
mjög slæmt kál sem við fengum
með hádegisverðinum, eða var
það' ekki?“
Hún brosti og greip um hend-
ur mínar.
„Ég er blátt áfram undrandi“,
sagði hún.
Ég tók mér sæti við hlið henn-
ar og hún horfði á mig: „Þér haf-
ið breytzt mikið, þér eruð orð-
inn fulltíða maður“.
,JÉg held að þér hafið lítið
breytzt“, svaraði ég.
„Hvað' starfið þér nú? Eruð
þér kvæntur?“
Ég kinkaði kolli: ,JÉg á tvö
börn“, sagði ég, „og ég er starfs-
maður hjá United Press, en þér,
bíðið þér hér eftir einhverjum?“
„Já, manninum mínum“.
Ég gat ekki stillt mig um að
segja það, sem mér lá þyngst á
hjarta: „Ég hef aldrei gleymt
yður“.
„Ég ekki heldur, vinur minn“.
„Ég hef lengi beðið eftir út-
skýringu“, sagði ég. „Þér sögð-
uð, að ef við' ættum eftir að
hittast þá ...“
OKTÓBER, 1951
39