Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 21

„Já, hann ber þetta ekki eins
vel og þegar liann berst upp á
líf og dauða við keppinauta sína
um^ baðmullarsendingar!“ sagði
Lettie kuldalega. „Þá er hann
bæði liarður í horn að taka og
miskunnarlaus“.
„Yður fellur hann ekki í
geð?“
Lettie yppti öxlum.
„Hj úkr u narkonunn i 1 ey f is t
víst hvorki að sýna vinnuveit-
anda sínum andúð né samúð.
En Fay litla liefur algerlega
unnið hjarta mitt“.
„Argvítugt tilíelli með hana!“
sagði prófessorinn annars hugar.
„Og ég skil ekkert í Prescott.
Hann tilbiður barnið, en vill
samt sein áður ekki heyra á það
minnzt, að nokkuð sé aðhafzt
gagnvart vinnumanninum, sem
spennti móttakið svo kæruleys-
islega, að það má kenna því um,
að barnið skyldi falla með hest-
inum. Hann er víst ekki nærri
því eins umburðarlyndur, þegar
um viðskiptamál er að ræða, eft-
ir því sem mér skilst“.
„Nei, það er áreiðanlegt!“
tautaði Lettie. Raddblær henn-
ar einkenndist af sama napur-
leikanum og áður, en það leit
ekki út fyrir að prófessorinn
veitti því athygli. Hann gaf
henni lokafyrirmæli sín og gekk
svo inn í einkaherbergi sitt, til
þess að hafa fataskipti. Lettie
sneri aftur inn til sjúklings síns.
Barnið lá fölt og fjörlaust með
lokuð augu. Við rúmstokk þess
sat aðstoðarlæknirinn og hélt í
höndina á henni.
Eftir að slysið hafði átt sér
stað, hafði Fay verið flutt á
Virginia-spítalann, sem Prescott
hafði stofnað, og samtímis hafði
Iven Prescott sjálfur einnig flutt
þangað. Skrifborð sitt og eftir-
lætismálverk, hægindastóla og
mikinn fjölda bóka hafði hann
tekið með sér. Já, jafnvel litla
pappírsörkin með' stimpli hins
opinbera, sem alltaf hékk í
ramma fyrir ofan skrifborðið
hans, hafði einnig verið flutt
þangað. Öll efsta hæðin hafði
OKTÓBER, 1951
19