Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 9

smáum mæli.“ Hann andvarpaði eins
vel og hann gat með munninn fullan
af fiski. „Starf mitt er afar erfitt, afar
crfitt."
„Hlýtur að vera.“
„Stundum ofbýður mér það, sem ég
sé umhverfis mig.“ Hann þagnaði
skyndilega og eins og stirðnaði. „Hafið
þér kött, hr. Woostcr?"
„Eh? Hvað? Kött? Nei, engan kött.“
„Mér þótti greinilega sem ég heyrði
kött mjálma í stofunni, eða einhvers-
staðar mög nærri.“
„Sennilega bíll eða eitthvað úti á
götu.“
„Ég skil yður víst því miður ekki.“
„Ég á við, bílar ískra, þér vitið. Dá-
lítið líkt köttum, þér skiljið.“
„Ég hafði ckki tckið eftir líkingunni,"
sagði hann, fremur kuldalega.
„Má bjóða yður sítrónuvatn," sagði
ég. Samtalið virtist ætla að ganga frem-
ur skrykkjótt.
„Þakka. Hálft glas, cf þér viljið gera
svo vel.“
Glundrið virtist hressa hann, því hann
hélt áfram, eilítið mildari.
„Ég hef sérstakt ógeð á köttum. En
hvað ég vildi sagt hafa — Já, einmitt.
Stundum ofbýður mér beinlínis það,
sem ég sé. Það em ekki einasta þau til-
felli, sem fyrir ber í starfi mínu, þó
mörg þeirra séu óhugnanleg. Það er líka
það, sem fyrir ber á leið minni um
London. Stundum virðist mér sem öll
veröldin sé úr andlegu jafnvægi. Núna
í morgun, til dæmis, gcrðist afar undar-
legur og ískyggilegur atburður, þegar
ég var á leið í klúbbinn. Þar eð veðrið
var milt, hafði ég gluggana á bílnum
opna, ég hallaði mér aftur á bak og
naut sólskinsins í ríkum mæli, þegar
við urðum að stanza, veena umferða-
stíflu.“
Ég býst við, að hugur minn hafi
hvarflað eitthvað frá, því þegar hann
þagnaði og saup á sítrónuvatninu, þótti
mér sem ég væri að hlusta á fyrirlestur,
og mér bæri að segja eitthvað:
„Heyr, heyr!“ sagði ég.
„Afsakið?"
„Ekkert, ekkert. Þér sögðuð —“
„Vagnarnir, sem fóru í gagnstæða
átt, höfðu einnig tafizt, en eftir andar-
tak var þeim leyft að halda áfram. Ég
var djúpt sokkinn niður í hugsanir mín-
ar, þegar allt í einu gerðist furðulegt
atvik. Hatturjnn var skyndilega þrifinn
af höfðinu á mér! Og þegar ég leit við,
sá ég honum veifað í cinskonar óráðs-
kcnndu sisurhrósi út úr bíl, sem hvarf
mér þegar í stað út í umferðina."
Ég hló ekki, en ég heyrði greinilega
braka í rifbcinunum í mér af áreynslu.
„Hlýtur að hafa verið meint sem
gamansamur hrekkur," sagði ég. „Ha?“
Þessi tilgáta virtist ekki að skapi þess
gamla.
„Ég vona,“ sagði hann, „að mér sé
ekki fyrirmunað að skilja gamansemi,
en ég játa, að ég kem ekki auga á neitt
skylt gamni í þessu ódæði. Verknaður-
inn var án alls efa framinn af andlega
vanheilum geranda. Þessar andlcgu
brákanir geta birzt í næstum hvaða
mynd sem vera skal. Hertoginn af
Ramfurline, sem ég minntist á rétt áð-
an, er haldinn þeirri ímyndun •— þetta
er sagt í strangasta trúnaði — að hann
sé kanarífugl; og kastið í dag, sem
olli Alastair lávarði svo miklum áhyggj-
um, stafaði af því, að kærulaus þjónn
OKTÓBER, 1951
7