Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 11

fara nieð yður. Ég er viss um, að það
er hægt að skýra þetta allt. Jeeves, hatt-
inn minn.“
Jeeves brá við. Ég brá við. Ég tók við
hattinum og slcngdi honum á höfuðið.
„Drotdnn minn dýri!“
Mér brá hroðalega! Bölvaður kúfur-
inn hafði alveg gleypt mig, ef þú skil-
ur, hvað ég meina. Strax á meðan ég
var að Iáta hann á mig, þótti mér scm
hann væri óþarflega rúmur, og ckki
hafði ég fyrr sleppt honum en hann
fór niður fyrir eyru eins og hólkur.
„Hvað! Þetta er ekki minn hattur!"
„Það er minn hattnr!" sagði sir Ro-
■derick í um það bil köldustu og nöpr-
ustu tóntegund, sem ég hef heyrt.
„Hatturinn, senr stolið var frá mér í
morgun."
„En —
Ég geri ráð fyrir, að Napóleon, eða
einhver slíkur hefði getað krafsað sig
fram úr þessu, en ég verð að segja, að
mér var það um megn. Ég bara stóð
þarna gapandi í einskonar doða, meðan
gamli skarfurinn tók af mér hattinn og
sneri sér að Jeeves.
„Mér kæmi vel, maður minn,“ sagði
hann, „ef þér vilduð fylgja mér ofur-
lítinn spöl hérna út á götuna. Ég óska
að leggja fyrir yður nokkrar spurning-
< <
ar.
„Með ánægju, herra.“
„Svona, en, heyrið nú —!“ byraði ég,
en hann leit ekki við mér. Hann stikl-
aði út, og Jeeves á eftir. Og í sömu
andrá byrjuðu ólætin í næsta herbergi,
enn þá ógurlegri en áður.
Ég var um það bil búinn að fá nóg
af þessu öllu saman. Ég á við, kettir í
svefnherbergi manns — fullmikið af
svo góðu, livað? Ég vissi ekki, hvernig
í fandanum þcir hefðu komizt inn, en
ég var fullráðinn í, að þeir skyldu ekki
leika sér þar öllu lengur. Ég slengdi
upp hurðinni. Ég sá bregða fyrir um
það bil hundrað og fimmtán köttum
af öllum stærðum og litbrigðum, klór-
andi og krafsandi í einni bendu á miðju
gólfi, og svo þutu þeir allir eins og leift-
ur fram hjá mér og út um fordyrnar;
og allt, scm eftir var af skrílsuppþotinu,
var höfuðið af stórum fiski, sem lá á
gólfteppinu og starði uppá mig fremur
strangur á svip, eins og hann vildi fá
skriflega skýringu og afsökunarbeiðni.
Það var citthvað f útliti skepnunnar,
sem setti að mér hroll, svo ég hörfaði
og læddist út á tánum og lokaði hurð-
inni. Og um leið rakst ég á cinhvern.
„Ó, afsakið!" sagði hann.
Ég vatt mér við. Það var andlitsrjóði
kauðinn, lávarður eitt eða annað, náung-
inn, sem ég hafði séð með Claude og
Eustace.
„Hérna,“ sagði hann afsakandi,
„mér þykir leitt að gera yður ónæði, en
þetta voru víst ekki mínir kettir, sem
ég sá arka niður stigann, eða hvað? Þeir
líktust mínum köttuni."
„Þeir komu út úr svefnherberginu
mínu.“
„Þá voru það mínir kettir!“ sagði
hann dapurlega. „Ó, fjandinn!“
„Settuð þér ketti í svefnherbergið
mitt?“
„Þjónninn yðar, hvað hann heitir,
gcrði það. Hann var svo vænn að segja,
að ég gæti geymt þá þar, þangað til
lestin færi. Ég var einmitt að sækja þá.
Og nú eru þeir farnir! Þá það, við því
verður ekki gert, býst ég við. Ég tek
OKTÓBER, 1951
9