Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 40

tík? Nei, þá skal ég nú segja
ykkur hvað er rómantík. Hlust-
aðu nú á mig, drengur minn.
Rómantík er það' sem mætir
manni, þegar maður á að deyja.
Þegar herdeildin á að leggja af
stað til vígvallarins og maður
þolir ekki að vera einn, en fer
inn í eitthvert kaffihús, þar sem
er tóbakssvæla, lilátur og há-
vært samtal. Það er bezt að vera
með félögunum, sem eiga að
sæta sama hlutskipti næsta dag.
Það er meira en nóg til að drekka
og fullt af fallegum stúlkum, og
ein þeirra er eingöngu handa þér
einum. Nóttin kemur og hún
hvílir í örmum þínum, þið eruð
að'eins tvö til í heiminum, og þú
lifir fyrir ástina þangað til, ja,
þangað til að þú leggur af stað.
Þú spennir á þig beltið’, ferð í
stígvélin og leggur af stað út í
dauðann. Þetta er rómantík“.
„Nei“. Litli presturinn tók nú
loks til máls. „Það er alger upp-
gjöf að geta aðeins elskað lífið,
þegar maður á að' deyja. Eg skal
segja ykkur hvað rómantík er“.
Hann leit hvasst til mín. „Það
er að fæðast og verða að manni,
það er að kvænast og eignast
börn líka, þegar þeirra tími er
kominn. Og svo ganga til móts
við dauðann. Það er að sigra á
orrustuvelli sálarinnar, berjast
gegn hinu illa.og vinna bug á
freistingum holdsins. Rómantík
er að ljúka lífi sínu með'al barna
sinna og barnabarna, fullviss
þess að hafa barizt hinni góðu
baráttu“.
„Og hvað finnst hinum unga
vini okkar?“ sagði höfuðsmaður-
inn. „Hvað kallar þú rómantík“.
Eg saup drjúgan á glasinu.
„Það er mjög einfalt mál“, svar-
aði ég, „og nú skal ég sýna ykk-
ur það“.
An þess að líta á prestinn stóð
ég upp og rétti stúlkunni hönd-
ina.
Ég get sagt það nú, að' það
var mjög svo glæsileg handa-
hreyfing, sem því miður missti
mesta ljómann við það, að mér
þótti sem jörðin opnaðist undir
fótum mér. En mér til mikillar
gleði stóð vinkona mín á fætur,
og við leiddumst út úr veitinga-
stofunni.
Það er óþarfi að taka það
fram, að ég var varla með' réttu
ráði, sakir taugaæsingar. Ég var
aðeins átján ára, og eina stúlk-
an sem ég hafði kysst um dag-
ana hét Florence Protsatz.
„Til fjandans með Florence
Protsatz“, tautaði ég með sjálf-
um mér.
„Alveg rétt hjá þér vinurinn,
kysstu mig“, svaraði hún.
Næst þegar ég vissi af mér,
sat ég flötum beinum á gang-
stéttinni.
Vinkona mín hjálpaði mér til
38
HEIMILISRITIÐ