Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 14

hcrra.“
„Og hún hefði fleygc þér út fimm
mínútum eftir vígsluna."
„Já, hcrra. Spenser fræddi mig á, að
hún hefði látið í ljós slíka fyrirætlan.
Frú Gregson mælist til, að þér hringið
til hennar þcgar í stað, herra.“
,,Já, einmitt, he? Hvað ráðleggur þú,
Jeeves?“
„Ég held, að ferð til Suður-Frakk-
lands myndi verða ánægjuleg, herra?“
„Jeeves," sagði ég, „þú hefur rétt
fyrir þér, eins og ævinlega. Láttu niður
í ferðatöskurnar og hittu mig svo á
stöðinni. Eg held það sé karlmannleg-
asta og sálfstæðasta stcfnan, ha?“
„Öldungis rétt, herra! sagði Jeeves.
ENDIR
RÆÐA FORSTJÖRANS
Jón forstjóri var ákaflega valdamikill maður, enda var hann síður en
svo hlédrægur við að segja öðrum frá, hversu mikla ábyrgð og þýðingu
pcrsóna hans hafði. Þctta bitnaði þó mest á einkaritara hans, sem var
orðin dauðlcið á að vinni hjá honum.
Dag einn, þcgar hún var að skrifa eftir honum mikla ræðu, sem hann
átti að flytja á Vcrzlunarráðsfundi þá um kvöldið, fannst henni nóg kom-
ið af svo góðu. Þá vildi hún heldur giftast Páli, scm sífcllt var að biðja
hennar, þótt hún væri að vísu ekki viss um hvort hún elskaði hann. Hún
lofaði sálfri sér því, að þctta skyldi verða síðasta ræðan, sem hún ynni
að með forstjóranum.
Um kvöldið stcig Jón forstjóri í ræðustólinn, á fjölmennum Vcrzlunar-
ráðsfundi:
„Nútíma kaupsýslumaður er neyddur til að vinna alltof mikið,“ las
hann upp af liinum vélrituðu hlöðurn. „Að stjórna fyrjrtæki krefst
tuttugu tíma vinnu í sólarhring. Nútíma kaupsýslumaður ofþrcytir sig
iðulega fyrir tímann. Og þó er sannleikurinn sá, að hann lifir ósköp
rólegu lífi í samanburði við hinn varnarlausa einkaritara sinn, sem verð-
ur að vélrita allt þetta bölvað bull.“
Fundarmenn skelltu upp úr og Jón forstjóri settist af skyndingu í sæti
sitt.
Einkaritari hans kom ekki í skrifstofuna daginn eftir. Hún kom aldrei
framar.
12
HEIMILISRITIÐ