Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 39

„Ég skil ekki —“
„Uss!“ svaraði hún, „reyndu
ekki að gera það“.
Ég vissi, að nú var það ég,
sem varð að' stíga næsta skrefið:
biðja um hjónaherbergi í gisti-
húsinu. Slíkt hafði ég aldrei gert
áður, og óttaðist satt að segja
uin úrslitin, en samt sem áður
varð ég að vinna bug á þeim
ótta, því að presturinn og höf-
uðsmaðurinn stóðu í anddyrinu,
þegar við komum þangað.
„Eitt hjónaherbergi“, sagði
ég, og röddin skalf víst ofurlítið.
„Aha!“ sagði höfuðsmaðurinn
og glotti hæðnislega. „En nú
verðið þið að veita okkur þá á-
nægju að koma með okkur, og
drekka með okkur svo sem eina
skál“.
Konan liorfði hikandi á mig.
„Hefur þú löngun til þess, elsk-
an?“
,Éeiðinda veður“, svaraði ég
kæruleysislega og skalf enn frá
hvirfli til ilja.
„Mér finnst það einmitt til-
valið“, sagði hún.
„Jæja, þá það“, sagði ég.
„Biddu þjónana að bera tösk-
urnar okkar inn“, stakk hún
uppá. „Við verðum hvort sem
er ekki svo lengi úti“.
„Ég klappaði saman lófunum
eins og ég hafði séð menn gera
í kvikmyndum, og tveir arab-
iskir burðarkarlar komu hlaup-
andi. Ég benti á töskurnar og
gekk svo út með vinkonu mína
við hlið mér. Hefði hún ekki
haldið fast í mig, þá hefði ég
eflaust svifið eitthvað langt út
í ljósvakann.
Við settumst inn í upplýst og
notalegt veitingahús, og Mac-
Larren bað um sódavatn, en við
hin um koníak.
Ég var sannfærður um að vin-
kona mín hafði tekið þessu boði
höfuðsmannsins til þeess eins að
gera sigur minn fullkominn, og
þegar ég hafði drukkið fyrstu
skálina vissi ég, hvernig ég átti
að haga mér gagnvart honum:
bersýnileg lítilsvirðing, brosandi
umburðarlyndi, storkandi hæðn-
ishlátur og þreytandi kæruleysi.
Hann bara eyðilagði allt þetta
með því að látast alls ekki sjá
mig, en beindi athygli sinni ein-
göngu að konunni, sem á hinn
bóginn greip hönd mína og brosti
til mín, eins og hvert orð sein
hún hafði talað væri heilagur
sannleikur.
„Finnst þér ekki Port Said
rómantísk borg?“ spurði hún.
„Jú“, andvarpaði ég. „Ef róm-
antík er yfirleitt til, þá er hún
hér“.
Ég var að gerast alldrukkinn.
Franski höfuðsmaðurinn
sveiflaði hendinni óþolinmóður:
„Rómantík!“ sagði hann fyrirlit-
lega. „Kallið þið þetta róman-
OKTÓBER, 1951
37