Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 63

anir og þú, þcssu viðvíkjandi, cn ég cr
mjög áhyggjufullur út af öryggi þínu.“
svaraði hann. „Ég hcf alvarlegar áhyggj-
ur af því, að það muni draga til ófriðar
meðal eyjarskeggja, eftir það, sem gerzt
hefur. Doyle og Howes gera sér það
ekki að góðu, að fengurinn hefur geng-
ið þeim úr grcipum, sízt Doyle. — Ég
vcrð að játa, að ég vil ógjarnan láta
eignir mínar falla í hendur þessara
tveggja þorpara. Ættflokkurinn, sem
við höfum á okkar bandi, myncli líka
skoða mig bleyðu, ef ég yfirgæfi þá,
einmitt þegar dregur til ófriðar. Sjálf-
sagt er samt bezt, að við höldum af
stað í mótorbátnum, áður en allt fcr í
bál og brand. Þú ert mér meira virði cn
allt annað í vcröldinni, og því verð ég
fyrst og fremst að taka tillit til þín. Ég
yrði aldrci sami maður aftur ef nokkuð
kæmi fyrir þig.“
„Hilary, ég myndi aldrei leyfa þér
að svíkja stöðu þína á þann hátt að
fórna öllu mín vegna," sagði Joan, „og
mér kæmi heldur aldrei til hugar að
yfirgefa þig. Héðan í frá óska ég að þola
bæði sætt og súrt mcð þér, og ég skal
verja öllu lífi mínu til að gera þig ham-
ingjusaman. Ég finn að nú er ekkert,
sem fær skilið okkur að. En ég hef
alveg gleymt veslings bakinu þínu! Þú
ættir að sleppa mér, elsku vinur, þú
þolir ekki að ég sitji í kjöltu þinni og
haldi báðum handleggjum um háls
þér.“
Hún flýtti sér að losa sig úr faðm-
lögum hans. „Hefurðu ekki fundið mik-
ið til, Hilary?" spurði hún kvíðafull á
svip.
„Kossar þínir hafa algjörlega dcyft
mig, Joan,“ svaraði Hilary brosandi.
Eigi að síður olli spjótsstungan kvala-
dráttum í andliti hans, er hann reis á
fætur með erfiðismunum. „Þig getur
ekki grunað, hvað mikla þýðingu það
hefur fyrir mig að þú elskar mig og
að þú ert mín! Mér finnst ég gæti
hoppað og dansað af gleði og hrópað
svo hcyrðist um hcim allan, að Joan
clski mig og að Joan er mín. Það er
ckki til sá maður í öllum hciminum,
sem er eins hamingjusamur og stoltur
og ég!“
„Mér er alveg eins ínnanbrjósts. Ég
gæti líka . ..“ byrjaði Joan, en þagn-
aði skyndilega, er Ugi kom í ljós og
tilkynnti Hilary, að höfðinginn óskaði
að tala við hann.
Hilary og Joan gcngu td fundar við
höfðingjann, sem stóð fyrir neðan tröpp-
urnar ásamt nokkrum clztu meðlim-
um ættflokksins. Auk þess var álitlegur
hópur manna, scm beið í hæfilcgri fjar-
lægð. Hjlaty og hinir svörtu ræddu all-
mikið saman, en Joan skildi ckki orð
af því.
„Njósnarar og framverðir hafa sent
boð um, að frumskógaættflokkurinn
undirbúi stríð og að þeir séu þcgar á
lcið gegnum skóginn," sagði Hilary,
þegar höfðinginn og fylgdarmenn hans
höfðu kvatt. „Ég hef sagt höfðingjan-
um að senda stríðsmcnn á vettvang til
varnar landsvæði okkar, þó með strangri
fyrirskipun um að æsa óvjnina ekki upp,
hcldur láta þá hefja árás að fyrra
bragði.“
„Heldurðu að það sé alvarleg hætta
á ferðum?“ spurði Joan. Hún hafði
strax séð að svipur Hilarys var óvcnju-
lega alvörugefinn.
(Framh. í nœsta hefti)
OKTÓBER, 1951
61