Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 37

lesið', hefði hún átt að stanza,
líta á mig rökum augum og láta
mig fylgjast inn, en ekkert slíkt
gerðist, aðeins vingjarnleg ósk
um góða nótt.
Fullkomlega niðurbrotinn af
þessari auðmýkingu, gekk ég á-
fram inn ganginn, en hún var
lengi að finna lykilinn og gang-
urinn var stuttur, svo ég neydd-
ist til þess að staðnæmast við
innstu dyrnar og látast leita að
lyklinum mínum, Meðan ég rót-
aði í vösum mínum, sá ég að
hún horfði brosandi á mig, og
svo allt í einu opnuðust dyrnar
og út kom karl og kona, sam-
kvæmisklædd.
Niðurlæging mín var full-
komnuð. Næsta dag fór ég frá
Cairo.
Fyrsta manneskjan sem ég sá,
þegar ég kom inn í lestarklefann
minn, var hún. Hún brosti til
mín eins og við værum gamlir
vinir og sagði: „Svo þér eruð
líka að yfirgefa CairoP“
Rödd mín brast af geðshrær-
ingu, þegar ég stamaði upp ein-
hverju, sem tákna skyldi „já“.
Mér til mikillar gremju komu
franskur liðsforingi og lítill, gild-
vaxinn maður inn í klefann. Litli
maðurinn, sem þegar tók fram
biblíu og byrjaði að lesa, olli
mér engrar áhyggju, en hins veg-
ar féll mér ekki liðsforinginn í
geð, sem kynnti sig þegar sem
Morreaux höfuðsmann. Prestur-
inn lagði frá sér biblíuna og
kvaðst heita MacLarran og kon-
an fagra nefndist frú St. Clair.
Höfuðsmaðurinn leit góðlát-
lega til mín.
„Og þú, ungi maður?“ spurði
hann yfirlætislega. „Hvað heitir
þú og hvað' ertu að gera hér einn
og fjarri heimkynnum þínum?“
„Eg er blaðamaður við Associ-
ated Press“, svaraði ég eins
drembilega og ég gat.
„Blaðamenn eru ekki vanir að
afþakka eitt glas“, sagði hann
hlæjandi, leit til konunnar og
tók lítinn pela upp úr vasanum.
„Má ekki bjóða þér koníak?“
Ég tók við flöskunni með
kæruleysislegum svip og drakk
sem svaraði helming innihalds-
ins. Síðan rétti ég höfuðsmann-
inum hana aftur, án þess að
segja orð, hefði enda ekki getað
það.
Þegar ég leit á konuna, sá ég
hana ógreinilega og í þoku, en
þó gat ég séð að hún brosti til
mín, svo að ég gaf höfuðsmann-
inum drembilegt augnatillit og
yppti öxlum. Því miður eyðilagði
stórt tár, sem rann niður kinn-
ina á mér, áhrif þessa augnaráðs,
sem átti þó að segja svo mikið.
Samt sem áður urðu áhrifin
af þessu koníaki mikil og happa-
drjúg. Ég fékk kjark til að mæta
augnaráði hennar án þess að
OKTÓBER, 1951
35