Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 61

ir, og Hilary, sem var sjálfur mjög
hrærður, fór fram í setustofuna og fékk
sér dropa af konjaki og sígarettu.
Þegar Joan var orðin ein, settist hún
á rúmstokkinn, þurrkaði sér um augun
og reyndi að hugsa skýrt.
„Hef ég nú hagað mér rétt?“ spurði
hún sjálfa sig. „Hef ég lítillækkað mig
aftur? Hef ég ástæðu til að ásaka sjálfa
mig? Hilary bað mig fyrirgefningar, og
ég er viss um að hann elskar mig og
hefur ekki þurft að þola minna cn ég
út af öllu sem á undan er gengið. Satt
að segja verðskuldaði ég allt þetta, og
ég dáist að Hilary fyrir að halda heit
sitt, enda þótt hann sæi hvað ég þjáðist.
Ég veit nú, að ást getur deyft þjáningu.
O, hvað ég væri hamingjusöm, ef ég
væri bara alveg viss .. .“
Hún stóð á fætur, gekk að snyrtiborð-
inu og brosti að tárvotu og ósnyrtu and-
liti sfnu, er hún horfði í spegilinn.
„Mikið er hræðilegt að sjá þig, Joan,“
sagði hún. „Það er óskdjanlegt að nokk-
ur skuli geta verið ástfanginn af þér.
Við skulum sjá, hvort ekki er hægt að
laga útlit þitt dálítið."
Síðan þvoði hún andlit sitt úr köldu
vatni, og greiddi sér. Er hún skoðaði
sig í speglinum aftur, var hún ánægð-
ari á svip, en samt óskaði hún sér að
eiga dálítið af púðri og öðrum snyrti-
vörum, og snotran kjól til að klæðast í.
„Ég vil ekki vera í jakka, en silki-
skyrtan er ekki svo afleit, ef hún er
flegin í hálsinn," tautaði hún. Hún
roðnaði ósjálfrátt, er henni varð hugsað
til þess, þegar svarti Doyle hafði skipað
henni að fara úr jakkanum, og henni
varð allt í einu ljóst, að þetta var eigin-
lega í fyrsta sinn á ævinni, sem hún
gerði sér far um að líta vel út í augum
karlmanns.
Hún var enn dálítið vandræðaleg, er
hún gekk loks fram í setustofuna, þar
sem Hilary sat makindalega í einum
hægindastólnum. Þegar hann kom auga
á hana, kastaði hann frá sér sígarett-
unni og stóð til hálfs upp af stólnum,
en settist niður aftur og breiddi faðm-
inn út á móti henni. Joan hikaði andar-
tak áður en hún hljóp til hans. Hann
tók hana á hné sér, þrýsti henni að sér
og kyssti hana, þangað til hún tók um
höfuð hans og hélt því hlæjandi frá sér
með báðum höndum.
„Þú lætur eins og þú gætir gleypt
mig, mannætan þín!“ sagði hún and-
varpandi. Varir hennar brunnu cftir
kossa hans og hjartað barðist ótt og
títt í brjósti hennar.
„Ég gæti það líka, elsku vina mín!“
svaraði Hilary og gerði sér upp alvöru-
svip. „Þú ert svo dásamleg, að ég gæti
borðað þig. Þú vcrður að muna það, að
mig hefur hungrað efir þér í hundrað
ár, finnst mér.“ Joan horfði hamingju-
söm í hin skæru augu hans, lagði hend-
urnar um háls honum og hjúfraði sig
að honum.
„Ég vil líka að þér finnist það. Ég
vona að þú fáir þig aldrei fullsaddan á
mér og ást minni," tautaði hún og
bauð honum varir sínar. „Segðu að þú
elskir mig og að þú hafir fyrirgefið
mér og að þú ætlir aldrei framar að
vera vondur við mig.“
„Elsku Joan mín, allt líf mitt verður
ekki nógu Iangt til að sýna þér, hve
heitt ég elska þig, töfrandi fagra, litla
stúlkan mín,“ sagði Hilary milli koss-
anna og þrýsti henni að sér. „Heill
OKTÓBER, 1951
59