Heimilisritið - 01.10.1951, Blaðsíða 32

annars en hlæja að. Þú þekkir
framhleypni ungdómsins, þeir
klifra yfir girðingar og stela
kirsiberjum náungans, án þess
að gera sér stórar grillur. En í
huganum lifði ég í ævintýra-
heimi, mig dreymdi um prins á
gullbeizluðum, hvítum hesti,
sem færi á harða stökki yfir
þyrnigerði hversdagslífsins, og
prinsinn var fús til að leggja
höfuð sitt að veði til að leysa
gátumar sjö, því hann vildi
heldur deyja en missa af mér.
Þannig ímyndaði ég mér ást-
ina. Svo kom Robert til skjal-
anna í lífi mínu.“
„Prinsinn á þeim hvíta.“
„Hann kom á reiðhjóli. Það
var smávegis garðboð hjá vin-
stúlku minni. í fyrstu tók ég
varla eftir honum. Andlit hans
var ofur hversdagslegt, hann
var rauðhærður og ekki sérlega
hávaxinn. Og þegar hann bauð
mér upp, var ég ekki sérlega
hrifin. Ég hefði heldur kosið
að dansa við unga læknisnem-
ann, sem ég hafði dansað við
áður og sem hafði kysst mig
bak við limgerðið; en nú beindi
hann athygli sinni að Marianne,
vinstúlku minni, og ég sá, að
hann fór með hana á bak við
sama limgerðið. Ég kinkaði því
kolli til óásjálega piltsins og
dansaði við hann. Ég hélt á
litlum vasaklút, eins og ungu
stúlkurnar gerðu í þá tíð, til að
höndin mín hvíldi ekki ber í
hönd unga mannsins. En ég varð
ekki lítið hissa, þegar ungi mað-
urinn tók vasaklútinn og bar
hann upp að vitum sér, og lét
hann svo aftur í lófa minn. í
dansinum talaði hann ekkert,
en að skilnaði brá hann vasa-
klútnum aftur upp að vörunum.
svo fylgdi hann mér að bekk
í garðinum, sagði ekki orð og
lagði ekki heldur arminn um
axlir mér, en horfði bara fram-
undan sér. Þegar ég talaði til
hans, leit hann upp og ég sá,
að það voru tár í augum hans.
„Ég ætla að biðja þig stórr-
ar bónar,“ sagði hann.
„Get ég uppfyllt hana?“
spurði ég. Hann kinkaði kolli.
Og enn voru tár í augum hans.
„Gefðu mér vasaklútinn þinn,
sem þú hélzt á í dansinum,“
sagði hann biðjandi, „það mynði
gera mig afar, afar sælan.“
Undarlegur maður, hugsaði
ég, og hefði hann beðið um koss,
myndi ég ekki hafa neitað hon-
um. Svo heitt elskaði hann mig
þá, að hann duldi hjarta sitt
fyrir mér. Svo hreinar eru hugs-
anir hans, að hann getur aðeins
trúað vasaklútnum fyrir þeim,
þöglu vitni að ást hans.
Ég gaf honum klútinn. En
draumlyndi hans hafði smitað
mig, og ég gat ekki annað en
30
HEIMILISRITIÐ