Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 15

„Það er af því, að hann er
ríkur,“ sagði Níta. „Og svo er
hann fállegur og skemmtilegur.
Hann þarf alltaf að daðra, en
hann gerir það hrífandi. Ég hef
ekki enn hitt fyrir þá ungu
stúlku, sem gat staðizt þau um.
mæli, að hún væri öðruvísi en
allar aðrar, og það eru eftirlætis-
gullhami-ar Jeremys. Og hann
er allur í báli, þegar hann er ást-
fanginn — á meðan það varir.
Hvað er fleira um hann að segja,
Theo?“
„Ekki annað en það, að hann
getur leyft sér ýmislegt, sem
hver annar myndi verða hengur
fyrir.“
Lintí leit spyrjandi á Anice.
„En þarf endilega að kynna mig
fyrir honum? Ég vil helzt vera
laus við það.“
„Það getur verið, góða mín,“
sagði Theo, „en ég hef enga trú
á að þú getir það.“
Og hann reyndist sannspár.
Næsta kvöld, þegar þeim var
boðið á dansleik heima hjá Nítu,
var Jeremy þar. Allar ungu
stúlkurnar þyrptust í kringum
hann. Lintí leit einu sinni á
hann, og þótti ekki mikið til
koma. Henni fannst hann ekki
sérlega fríður. En það ímyndaði
hann sér efalaust, hugsaði hún.
Því miður horfði hann einmitt
á Lintí, í því að hún leit til hans
fyrir forvitnissakir. Hún flýtti
sér að líta af honum aftur og fór
að tala við annan mann.
Og eftir það gleymdi hún
Jionum gersamlega, þar*til í
hléi, að hún heyrði djúpa, hlæj-
andi rödd fyrir aftan sig, og það
var þá Jeremy Beaumont.
„Hvernig stendur á því, að yið
höfum ekki talazt við fyrr?“
spurði hann og leit brosandi í
augu henni.
HÚN þoldi ekki kumpánleg-
an, yfirlætislegan svip hans.
Hann ætti skilið snoppung.
„Sjálfsagt af því, að við höfum
ekki verið kynnt,“ svaraði hún
kuldalega.
Hann leit undrandi á hana.
Hann hafði auðsjáanlega ekki
átt von á svona hvatskeytslegu
svari úr þessari átt. En hann
lét það ekki trufla sig nema
andartak. í sama bili kom móð-
ir Föbu að, og hann sneri sér
strax að henni:
„Viljið þér ekki kynna mig,
frú Thomson?" sagði hann og
leit á Lintí.
„Ó, Lintí! Þetta er Jeremy
Beaumont — ungfrú Lestie —“
sagði hún og flýtti sér burt.
„Eigum við að dansa?“ spurði
Jeremy jafn kumpánlega og áð-
ur.
„Ég held því miður, að ég
JÚNf, 1952
13