Heimilisritið - 01.06.1952, Síða 29

þegar við sáum hann öll ganga
út úr stofunni hérna og halda
til herbergis síns.“
„Hvernig vitið þér að hann
fór til herbergis síns?“ tók ung-
frú Wicks fram í fyrir honum.
„Mér var illt 1 höfðinu og varð
honum samferða upp stigann.
Ég ætlaði upp til mín og ná í
dálítið aspirín. Herbergið mitt
er, eins og þið vitið, beint á móti
herberginu hans. Að því er ég
kemst næst hefur Wain verið
drepinn einhverntíma frá því
klukkan 20.10. Ef þið getið öll
sannað, að þið hafið dvalið hér
í stofunni þann tíma, þurfið þið
engu að kvíða.“
Hann leit spyrjandi á fólkið.
„Við höfum öll farið út úr
stofunni á þessum tíma,“ svar-
að ungfrú Wicks.
„Það var mjög slæmt,“ taut-
aði Penbury.
„En hvað um sönnun fyrir því,
að þér hafið ekki sjálfur verið
þarna nærstaddur?" spurði
Monty æstur og óstyrkur.
„Það er líklega bezt ég byrji
á að gera grein fyrir því, hvar
ég var þessa klukkustund, þegar
glæpurinn var framinn,“ svar-
aði Penbury rólega. „Klukkan
19.40 varð ég samferða Wain
upp stigann á efri hæðinni. í því
bili er hann fór inn til sín, lét
hann falla nokkur undarleg orð,
sem er, vænti ég, rétt að endur-
taka, eins og málum er nú kom-
ið. — Það er ein manneskja hér
í húsinu, sem hatar mig, sagði
Wain. Þessu svaraði ég: — Að-
eins ein! Þá eruð þér betur sett-
ur en ég. ... Wain fór inn í her-
bergi sitt, og það var í síðasta
sinn, sem ég sá hann lifandi. Ég
fór líka inn til mín og tók inn
tvo asperínskammta. Ég varð
að fara inn í baðherbergið til
að skola þeim niður með vatns-
sopa. Það hafði enginn haft
hugsun á því að láta á vatns-
flöskuna mína, frú Mayton. Höf-
uðverkurinn var hreinlega óþol-
andi, ég gekk því út — hélt að
hreina loftið myndi hressa mig.
Heim kom ég aftur um það bil
klukkan 21. Þegar þér heyrðuð
í útidyrahurðinni, frú Mayton,
var það ekki Wain að fara út,
heldur ég að koma heim.“
„Hvernig vitið þér, að frú
Mayton heyrði í útidyrahurð-
inni?“
Það var Belle, sem varpaði
allt í einu fram þessari hvössu
spurningu. Penbury horfði á
hana með virðingu. „Þetta er
beinlínis skynsamlega spurt,“
tautaði hann.
„Nú skuluð þér ekki hugsa
yður alltof lengi um, áður en þér
svarið. Það vekur grunsemdir,11
hreytti Caltrop út úr sér.
JÚNf, 1952
27