Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 40

ur! Hún settist og las bréf Sillu
á ný, og það var henni mikil
huggun. Það leit út fyrir, að all-
ir eiginmenn væru meira eða
minna erfiðir viðureignar. Og
maður Sillu var það í enn ríkara
mæli en Steve.
„Oskar þú ekki stundum, að
þú liefðir ekki cjifzt?“ skrifaði
Silla.
María velti fyrir sér spurn-
ingunni. Nei. Það gerði hún á-
reiðanlega ekki.
Hún fór að taka til í stofunni
og rakst þá á tímaritið með
spurningunum. Hún leit á þær,
fyrst lauslega, en svo með mikl-
um áhuga.
Hún settist og svaraði öllum
spurningunum, fletti síðan á
blaðsíðu 23 og fékk að vita, að'
hún væri hrein perla sem eigin-
kona, og að maður hennar yrði
að teljast framúrskarandi hepp-
inn að eiga hana. Hún tók sig
svo til og svaraði spurningum
eiginmannsins með þeim árangri,
að Steve varð allmikið undir
meðallagi.
IvLUKKAN fimm var Steve
þegar farinn að sjá eftir ákvörð-
un sinni um að vinna „eftir-
vinnu“, og hann braut mjög heil-
ann um það, hvernig eiginmað-
ur, sem ásetti sér að fara sínar
eigin götur, ætti að byrja á þeirri
braut.
En ef til vill var það nokkuð,
sem maður ákvarðaði ekki sjálf-
um. Máske voru það aðstæð-
urnar, sem rækju menn vilja-
lausa út í það------.
Hann ieit rannsakandi á eina
unga kvenmanninn í skrifstof-
unni. Hún var gift og henni lá
ætíð nrjög á að komast heim.
Hann stundi þungan. Hér var
lítil hætta af freistingum. En
það, sem hann óskaði, var ein-
ungis að koma því til leiðar, að
María væri ekki alveg svona ör-
ugg.
Hann óskaði alls ekki að falla
í freistni — að minnsta kosti
ekki að neinu ráði.
Þegar klukkan var hálfsex,
gekk liann inn í kaffihús og fékk
sér brauðsneiðar og kaffi. Hann
reyndi að telja sér trú um, að
hann nyti þessa málsverð'ar.
En að hugsa sér, að hann hefði
getað verið heima og borðað
kanínusteik!
IJng stúlka settist gegnt hon-
um. Hún var há og dökk yfir-
litum og með trúlofunarhring.
Hún borðaði annars hugar. En
svo dró hún skrifblokk og penna
upp úr tösku sinni. Það færðist
bros yfir andlit hennar og hún
byrjaði að skrifa.
„Drottinn varðVeiti oss“,
38
HEIMILISRITIÐ