Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 51

inu eins og kattaraugu.
„Eigið þér við, að ég hafi látið
yður bíða?“ spurði hann.
„Já, ég hef norpað hér í heila
viku,“ sagði gesturinn gremju-
lega.
Nú var aðeins september, og
þó að næturnar gætu verið dá-
lítið svalar, þá var alls ekki kalt
ennþá. Louis kunni að leggja
saman tvo og tvo.
„Þér hafið máske beðið þess
að taka mig að yður í tilefni af
mínu nýafstaðna sjálfsmorði?“
„Já, það er nú einmitt það, og
ég vona þér komið rólegur með
mér,“ sagði púkinn.
„Kæri vin,“ sagði Louis, „ég
skil að þér hafið yðar skyldum
að gegna, og ég er ekki einn af
þeim, sem dytti í hug að gera
uppsteit úti á götu. Mér þykir
leitt að hafa látið yður bíða í
kuldanum, en satt að segja hafði
ég ekki hugmynd um tilvist yð-
ar, svo ég vona að þér takið
mér þetta ekki illa upp.“
„Jú, ég tek yður það vissulega
illa upp,“ sagði púkinn fúll. „Ég
er viss um að ég fæ inflúensu,"
og hann hóstaði hroðalega og
hélt áfram: „Það er verst við
eigum svo herjans langa leið
fjnrir höndum. „Ég verð ekki
með heilli há fyrstu vikurnar.“
„Ég þoli ekki að heyra yður
hósta svona. Hafið þér nokkurn-
tíma prófað ,,Kvets“ í „Rottu-
gildrunni“?“
„Hvað er „Kvets“ eiginlega?“
spurði púkinn, í tóntegund, sem
minnti á milli hnerra og hósta.
„Það er líkast fljótandi eldi.
Bruggað úr plómukjörnum. Ég
er sannfærður um, að það myndi
lækna yður.“
„Fljótandi eldur, he!“ sagði
gesturinn, og augun glóðu eins
og vindlaendar.
„Þér ættuð að reyna það.“
„Ja, ég veit ekki ... við erum
nú orðnir viku of seinir, og það
er yður að kenna, svo hví skyld-
um við ekki geta tafizt hálftíma
mín vegna. En ég er samt
hræddur um að ég fái orð í eyra
ef það kemst upp.“
Louis fullvissaði hann um, að
hann mætti einnig skrifa þenn-
an síðasta hálftíma á sinn reikn-
ing. „Það er mín sök, að þér haf-
ið ofkælzt, svo það er skylda mín
að sjá um, að þér læknist.“
Púkinn trúði honum auðsjáan-
lega, og þess vegna ályktaði
vinur vor, að þetta hlyti að vera
ósköp einfaldur púki.
Þeir héldu til Rottugildrunnar.
Þegar þeir fóru framhjá Picca-
dily Circus, benti púkinn á nið-
urgönguna að neðanjarðarbraut-
inni og sagði: „Þama eigum við
að fara niður, þegar ég er búinn
að fá nokra dropa af þessu —
JÚNÍ, 1952
49