Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 55

að minnsta kosti, hrökk við, því
við liöt'ðum ekki heyrt hið
minnsta til að dyrnar væru opn-
aðar eða þeini lokað ‘— — og
þó stóð nú ókunnur maður inn-
an luktra dyranna, og það var
hann, sem talaði.
Hann var lítill, grannur mað-
ur, rúmlega þrítugur að aldri.
Húðin var strengd á framstæð-
um kinnbeinunum, og það var
eitthvað vaxkennt og gulleitt
við horað andlitið. Hann minnti
á lík.
Séra Grogant var sá fvrsti,
sem rauf þögnina.
,Gj(irið svo vel“, sagði hann
kurteislega, „við heyrð’um yður
ekki koma inn“.
Sá ókunni kom nær og settist
í sófann hjá mér. ðlér fannst
sem kaldan gust legði niður eftir
bakinu á mér. Það varaði aðeins
andartak, og ég hugsaði ekki
meira út í það í bili.
„Ég heyrði, að ]nð rædduð
um aíbrot”, sagði sá ókunni svo
blátt áfram, að engum okkar
kom í hug, hvernig hann gæti
hafa heyrt það.
„Afbrot eru merkilegt rann-
sóknarefni, — einkum morð —
það má ræða margt um þau. Ég
hef mikinn áhuga á slíkmn mál-
um“.
„Þá gætuð þér máske sagt
okkur sögu“, sagði André.
„Já“, sagði maðurinn, „ég
gæti sagt ykkur sögu, ef ykkur
langar til“.
Rétt í þessu var dyrunum lok-
ið upp, og læknirinn kom inn.
„Nú h'ður sjúklingnum bet-
ur“, sagði hann. „Hann er sofn-
aður“.
Hann gekk að arninum, og
allt í einu kom hann auga á ó-
kunna manninn. Það heyrðist
brothljóð — glas læknisins, sem
stóð á litlu borði við hliðina á
honum, datt í gólfið og brotnaði.
Hann hafði rekið höndina í það
og slegið það um koll.
Við störðuni undrandi á hann
— hann var náfölur og dró þungt
andann.
„Afsakið”, sagði hann. Svo
bætti liann við og sneri sér að
þeim ókunna: „Þegar ég sá yður
hér í rökkrinu, minntuð þér mig
á mann, sem ég þekkti — mann,
sem er dáinn fyrir mörgum ár-
um. Það gerði mig smeykan sem
snöggvast".
„Það hryggir mig, liafi ég gert
yður hverft við“, sagði sá ókunni
maðurinn alvarlega. „Þessir
herrar voru svo vinsamlegir að
bjóða mér sæti xrið arininn hjá
sér, en ef þér viljið heldur, að
ég fari —“
„Nei, nei, vitaskuld ekki“,
sagði læknirinn með uppgerðar-
hlátri. Svo gekk hann að borð-
SUMAR, 1953
53