Heimilisritið - 30.05.1953, Síða 56

inu við gluggann, þar sem
drykkjarföngin stóðu, hellti sér
fullt glas af óblönduðu viský og
drakk helminginn af því í ein-
um teyg og kom svo aftur að
arninum.
„Þér lofuðuð að segja okkur
sögu“, sagði presturinn við ó-
kunna manninn. „Látum okkur
lieyra hana“.
Maðurinn með gulföla andlit-
ið laut ofurlítið fram, starði inn
í eldinn og hóf sögu sína.
„FYRIR tíu árum var ég
blaðamaður í Brest. Eg vann við
eitt af bæjarblöðunum fyrir
fremur 1 ágt kaup — en það var
þó alltaí byrjun — mér fannst
ég hafa fótinn í neðsta þrepi á
stiga frægðarinnar.
Sumar eitt eyddi ég orlofinu í
litlum bæ úti á ströndinni. Nafn-
ið skiptir ekki máli. Þetta var
afsíðis staður, þar sem engir
ferðamenn komu, og lielztu fyr-
irmenn bæjarins voru borgar-
stjórinn og læknirinn ■— sá síð'-
arnefndi var ungur maður, ný-
lega búinn að ijúka námi.
Eg varð brátt góður kunningi
þessara tveggja manna, og það
leið ekki á löngu, þar til ég varð
ástfanginn af Aline dóttur borg-
arstjórans.
Hún var nítján ára — vndis-
lega falleg, kát og töfrandi. Eg
varð þess brátt var, að hún end-
urgalt tilfinningar mínar. Ég
talaði við föður hennar, og hann
lýsti því yfir, að hann hefði ekk-
ert á móti samdrætti okkar, en
hann krafð'ist þess þó, að við
biðum með að giftast, þar til ég
\-æri orðinn fastráðinn við blað-
ið og hefði nógar tekjur til að
bjóða tilvonandi konu minni
sómasamlegt heimili.
Eg samþykkti þetta auðvitað,
og þegar leyfið var úti, fór ég
aftur til Brest, ákveðinn í að
vinna baki brotnu.
I nokkrar vikur gekk allt vel,
svo fór ég að' fá áhyggjufull bréf
frá Aline. Ungi læknirinn var
einnig orðinn ástfanginn af
lienni, og þótt hann vissi, að
hún var trúlofuð mér, angraði
hann hana með áleitni sinni.
Ég varð óður af reiði. Mér
tókst að fá nokkurra daga orlof
og fór beina leið til borgarstjóra-
hússins. Eg heimsótti lækninn
og sagði honum meiningu mína,'
skýrt og skorinort.
Hann afsakaði sig á allan hátt
— það hefði ekki verið ætlun
hans að hrella Aline, en hann
elskáði hana og hefði látið til-
finningarnar hlaupa með sig í
gönur. Eg efaðist ekki um, að
hann væri alvarlega ástfanginn
af unnustu minni, en Aline hafði
gefið mér hjarta sitt, svo það
54
HEIMILISRITIÐ