Heimilisritið - 01.08.1953, Síða 4

var líka hægt að fá leigð tvö her-
bergi og eldhús fyrir hundrað
krónur á rnánuði.
Við vorum ákaflega hamingju-
söm. Ásta var yndisleg kona, og
ég dáði hana takmarkalaust. Það
var dásamlegt að koma heim á
kvöldin. Alltaf var maturinn til-
búinn á mínútunni sjö, og á eftir
hjálpaði ég Ástu að þvo leirinn.
Á sunnudögum flysjaði ég meira
að segja kartöflurnar alveg mögl-
unarlaust, já, ég söng oft á með-
an. (Gleymið því ekki að ég var
mjög ástfanginn).
Ég hafði yndi af að snúast í
eldhúsinu og gerði alla mögulega
og ómögulega hluti. Það var að-
eins eitt, sem var að; — búrhníf-
urinn var alltaf bitlaus.
— Ég get ekki skorið kjötið
tueð þessum hníf, sagði Ásta dá-
lítið ergileg, — þú verður að
brýna hann.
Jú, jú, það stóð ekki á því að
ég reyndi, en það bar lítinn á-
rangur.
Ásta reyndi líka, en það fór á
sömu leið. Mér fannst það ekk-
ert undarlegt, því auðvitað kunni
Ásta ekki heldur að skrökva.
Svo byrjaði Éríða að vinna í
skrifstofunni. Éríða var ákaflega
glæsileg ung stúlka, há og grönn
með b'rúnt stuttklippt hár og
grænblá augu. Éríða var ekki
búin að vinna lengi í skrifstof-
unni, þegar öllum var það ljóst,
að hún veitti mér meiri athygli
en hinum skrifstofumönnunum.
Þetta snart hégómagirnd mína,
og ég fór að halda mér meira til
en áður, buxurnar mínar voru
aldrei nógu vel pressaðar og flibb-
arnir á skyrtunum aldrei nógu
stífir og hvítir, og hvað eftir ann-
að stóð ég sjálfan mig að því að
vera í huganum að bera þær Ástu
og Éríðu saman.
Þegar ég horfði á Ástu vera að
sýsla um í eldhúsinu í rósótta
snotra morgunkjólnum sínum og
ljósa hárið vandlega greitt í reglu-
legar bylgjur, vissi ég oft ekki
fyrr en ég sá Éríðu standa á sama
stað, klædda í aðskornu, grænu
peysuna og brúna pilsið og með
brúna stutta hárið, sem aldrei
virtist hafa komizt í kynni við
greiðu.
Og einu sinni sagði ég við Ástu
áður en ég vissi af :
— Ásta, hefir þú aldrei haft
mjög stuttklippt hárið ?
— Nei, sagði Ásta dálítið ann-
ars hugar og hélt áfram að telja
umferðirnar á peysunni, sem hún
var að prjóna handa mér. En svo
var eins og áhugi hennar vaknaði
allt í einu og hún leit á mig og
sagði: — Hvers vegna spyrðu ?
En þá var mér orðið ljóst að
ég hafði hætt mér of langt og
flýtti mér að segja: — O, ekki af
2
HEIMILISRITIÐ