Heimilisritið - 01.08.1953, Síða 6

sneiðar með svona beinasög.
Góði reyndu nú að brýna hann
fyrir mig.
— Já, já, ég skal reyna, sagði
ég glaður yfir því að sacntalið tók
aðra stefnu. — En þú veizt, hvað
ég er mikill klaufi að brýna.
Eg tók hnífinn og brýndi hann
af miklum dugnaði á brúninni á
grautarpottinum.
— Reyndu nú, sagði ég efa-
blandinn og fékk henni hnífinn,
en bætti við í afsökunartón: —
Hann bítur víst ekki mikið, frek-
ar en áður..
En þið ráðið, hvort þið trúið
því, að hnífskömmin flugbeit, og
Asta skar steikina í jafnar og fal-
legar sneiðar.
Við settumst við borðið, en ein-
hvern veginn hafði ég ekki lyst á
matnum. Mér leið bölvanlega, og
rósemi Astu fór í taugarnar á
mér. Hafði hún þá alls ekki veitt
því eftirtekt, að þetta var í fyrsta
sinn, sem mér hafði tekizt skamm-
laust að brýna eggjárn ? Hvað
eftir annað flugu mér í hug orð
móður minnar: — Hann kann
ekki að skrökva drengurinn.
Eg lagði mig eftir snatinn, en
gat ekki sofnað. Um kvöldið bauð
ég Ástu í bíó til að friða samvizk-
una.
Morguninn eftir lofaði ég sjálf-
um mér því, að nú skyldi þessu
vera lokið. Eg ákvað að segja
skilið við Fríðu, enda skal ég
játa, að hinn forboðni ávöxtur
var ekki eins bragðgóður og fyrst.
En það er hægara að gefa lof-
orðin en halda þau. ,,Eftirvinn-
an“, hætti ekki alveg. Fríða hafði
mjög mikið vald yfir mér, og það
var líka alltof auðvelt að blekkja
Ástu.
Stundum, þegar ég hringdi
heim og sagði, að ég kaami ekki
strax, sagði hún bara hin róleg-
asta : — Jæja góði, ég skrepp þá
til Lóu með handavinnuna mína
á meðan.
-—■ Já, gerðu það, sagði ég á-
nægður og raulaði vögguvísu við
samvizkuna.
Þannig liðu nokkrar vikur svo
að ekkert sérstakt bar til tíðinda.
Eg hitti Fríðu öðru hvoru utan
skrifstofutíma, og Ásta dvaldi
hjá Lóu vinkonu sinni á cneðan.
Allt virtist vera í bezta lagi, að
minnsta kosti á yfirborðinu. En
ég fann að eitthvað var í aðsigi.
Eg var satt að segja orðinn dauð-
leiður á þessu öllu saman, Fríðu,
sjálfum mér og jafnvel Ástu líka.
Eg þráði óstjórnlega, að hún
kæmist að öllu saman og bæði
mig grátandi að yfirgefa sig ekki.
£g þráði að bera fram játningu
mína og fá fyrirgefningu, ó, hvað
ég skyldi vera góður við Ástu í
framtíÖinni, og eftirvinnu ætlaði
ég aldrei að taka að mér framar.
4
HEIMILISRITIÐ