Heimilisritið - 01.08.1953, Síða 19

unni á sér. ,,Kata,'‘ sagði hann.
,,Eg er hræddur um að ég hafi
gengið of langt í hjálpsemi
minni. “
..Hjálpseaii við hvern?"
Viax hugsaði sig um. ,,Kann-
ske mest við mig sjálfan," sagði
hann hreinskilnislega. ,,En mér
er alvara með það að ég vilji
kvænast þér."
,,Hvers vegna þá ?“ spurði
Kata.
,.Af því að ég hef eyÖilagf alla
möguleika þína hjá Donald. En
þú vilt sjálf gjarnan giftast. Þá
er þetta það minnsta, sem ég get
gert fyrir þig í staðinn."
,.Hvers vegna ?“ endurtók
Kata óbifanleg.
,,Vegna þess . . . ja, vegna
þess að við eigum ágætlega sam-
an. Við getum haft það ágætt."
..Hvers vegna?"
iMax var nú kominn meS bakið
upp að veggnum. Hann gat
naumast komið þeim orðum út
úr sér, sem hann hafði ekki sagt
við nokkra stúlku frá því hann
var átján ára. ,,Af því ég elska
þig, Kata."
Kata missti ppnnuna úr hönd-
um sér með miklum hávaÖa.
..Loksins! Það tók sinn tí.ma aÖ
við næðum svona langt, ekki satt,
iVIax ?“
,,Kata! Hvorn varstu að reyna
að krækja í — Donald eða mig ?“
---------------------------------
Jafnvægislínur líkamans
Hér eru nokkur ráð, sem gott
er að hafa hugföst í sambandi við
líkamsstillingu og limaburð:
Reyndu að forðast að halda
höfðinu framar en axlarlínan er.
Sperrtu axlirnar ekki of langt
aftur, þegar þú vilt rétta úr bak-
inu. Þendu heldur út brjóstholið,
þá fara axlirnar sjálfkrafa í rétta
stillingu.
Hvíldu hendurnar aldrei á
mjöðmunum, það gerir þig elli-
legri.
Þegar þú stendur kyrr, skaltu
aldrei hvíla á öðrum fætinum.
Þá er ekkert jafnvægi í líkaman-
um.
Stattu aldrei með krosslagða
liandleggi, ef þú vilt ekki gera
magann áberandi.
L_______________________________/
Kata tók utan um hálsinn á
honum. ,,Auðvitað þig, elskan
m.ín," hvíslaði hún. ,,Af því þú
ert svo gáfaður, af því þú ert svo
fallegur og duglegur og ert í svo
fixum sokkum. Af því ég veit,
að ég hef sjálf lítinn fuglsheila
og gæti aldrei bjargaÖ mér ein í
heiminum án þinnar hjálpar. Og
af því mig langar svo til að fara
eftir þriðja ráðinu þínu — að vera
ástúÖleg og undirgefin." Og svo
kyssti hún hann.
Jafnvel þótt Max sundlaÖi, var
hann viss uim eitt: Svo bókstaf-
lega SG.m Kata fór að ráðum hans,
gat hann ekki komizt hjá því að
vera hamingjusamur maður. *
ÁGÚST, 1953
17