Heimilisritið - 01.08.1953, Síða 33

brjóta upp þetta vegghólf en
e] d sþýt nast okk“.
Dryser glotti háðslega.
„Hvað \ ita heir um það? Þú
verður auð'vitað að skipta með
þeim, ef þú nærð í steinana, er
ekki svo? Eg þekki þessa hylm-
ara. Nairðu í steinana, græða
þeir. Verðir þú gripinn, tapar þú.
Þeir hætta engu með því að láta
þig reyna, livernig svo sem fer“.
Sjálfstraust Plungers dvínaði
allmjög. Allt, sem Dryser hafði
sagt, var satt.
„Eg reyni nú samt“, sagð'i
liann. „Þetta er alveg öruggt.
Það getur ekki mistekizt“.
Xú hló Dryser hátt.
„Þetta sagði ég líka við sjálf-
an mig. Og líttu svo á hvernig
fór. Eg fékk langa hvíld. Það
kostaði mig meira að segja alla
þá peninga, sem ég hef unnið
mér inn, að hindra, að luin yrði
ennþá lengri“.
Plunger rjálaði við blaðsnep-
ilinn með heimilisfanginu.
„En ef til vill hefur þitt verk
ekki verið eins auðvelt og þetta“,
sagði hann vongóður. „Ég
myndi vera hræddur, ef það
væri eitthvað annað“.
Dryser tók blaðið.
„0“, sagði hann, „er það
svona staður. Eg kannast við
þe^si hús — fínt dót — en það
var einmitt í einu slíku, senr ég
var gripinn“.
Allt í einu laut hann fram og
horfði alvarlega á Plunger.
„Heyrðu nú, ungi mað’ur. Ég'
tala við þig eins og faðir. Eg
þekki þetta allt eins og fingurna
á mér, en þú kannt ekki einu
sinni bvrjunaratriðin. Sjáðu,
hvernig fór fvrir mér! Heldurðu
virkilega, að þú getir ráðið fram
úr því, sem aðrir hálsbrjóta sig
á?“
l’lunger hreyfði sig órólega á
stólnnm. Hann sneri miðanum
milli handanna og vissi ekki sitt
rjúkandi ráð. Svo breiddist dap-
urlegur vonleysissvipur yfir
andlit hans, og hann fleygði
samanvöfðum miðanum gremju-
lega á gólfið.
„Jæja, það er víst bezt fyrir
mig að fara heim“, sagði hann
einungis, og svo fór hann.
HINJIÍ mennirnir tveir fóru
litlu síðar, en Dryser sat eftir.
Litlu seinna laut hann niður og
tók upp miðann með heimilis-
fanginu. Hann sléttaði úr hon-
um og skoðaði hann vandlega.
Svo stóð hann upp, tók litlu,
svörtu töskuna, sem Plunger
hafði ekki einu sinni talið ó-
maksins vert að taka með sér
— stakk henni undir frakkann,
togaði hattinn dálítið frani vfir
ennið, og lagði af stað.
ÁGÚST. 1953
31