Heimilisritið - 01.08.1953, Page 36

harkalega, skoðaði sig í speglin-
ucn og andvarpaði.
Hefði hún aðeins haft tíma til
að fara í bað í ró og næði, snyrta
neglurnar og leggjast fyrir um
stund með hátt undir fótunum —
það hafði hún ekki haft, og það
sást á henni! Hún hafði gert eins
og hún gat. En síði kjóllinn, stóru
eyrnalokkarnir og blúndusjalið
gæti ekki blekkt neinn. Svuntu-
yfirbragðið var enn ríkandi !
Ben kom inn og sveiflaði lykl-
unum á fingrinum.
,,Heyrðu Dollý -— ósköp þarftu
að halda þér til í kvöld. Geturðu
ekki flýtt þér ?“
,,Nei,“ sagði Dollý, ,,og þú
getur bara þagað."
Hún beygði sig nær speglin-
u.m með varalitinn í hendinni.
En það var spegiknynd hans, sem
hún virti fyrir sér. Hann er svo
fjári myndarlegur, hugsaði hún.
Já, meira en það, hann er virðu-
legur, vel klæddur, næstum tig-
inmannlegur. Það var raunar ó-
sanngjarnt. Fyrir örfáurn 'mínút-
um hafði hann verið inni í barna-
herberginu og handleikið þar
mjög vota bleyju, en svo fór hann
bara í smókingfötin og setti upp
svarta slaufu, og nú líktist hann
mest ungum sendiherra.
Það var ekkert, sem vakti at-
hygli á því, að smókingfötin hans
væru tíu ára gömul, en það sama
var því miður ekki hægt að segja
um ljósrauða silkikjólinn hennar.
Æfingin, sem Ben hafði í að
hneppa hnappana á bakinu á
henni, þar sem hún náði ekki til,
ko.m meira að segja upp um ald-
ur hans.
,,Þú ert svei mér góður,“ sagði
hún. ,,Ég þurfti ekki einu sinni
að biðja þig urn það. Þetta hlýt-
ur að vera orðin nokkurs konar
erfðavenja.“
,,Alveg rétt,“ sagði hann.
,,Það er ein-mitt það, sem við fá-
tæklingarnir höfum í stað nýrra
fata og þess háttar-— erfðavenj-
ur !“
Hún sá ekki framan í hann,
því hann var að hneppa síðustu
hnappana, þar sem kjólhn var
orðinn nokkuð þröngur í mittið,
en nokkurrar beiskju gætti í
röddinni. Hún hélt niðri í sér
andanum til þess að honum gengi
betur og sagði: ,,Nei heyrðu nú,
svo slæmt er það nú ekki.“
Hann kyssti hana þrjá kossa
á bakið fyrir ofan efstu hnapp-
ana. Það var líka eins konar
erfðavenja og það var viðeigandi
upphaf skemmtilegs kvölds —.
Hún var vön að segja: ,,Vertu
ekki nærgöngull“, og hann var
vanur að þrýsta henni fast að sér
og segja : ,, £g er eins nærgöngull
og mér sýnist !“
En í þetta skipti brá hann venju
34
HEIMILISRITIÐ