Heimilisritið - 01.08.1953, Síða 41

,,Mikið var,“ sagði Ben, ,,£g
var farin að velta því fyrir mér,
hvort þú værir reið og vildir alls
ekki tala við mig.“
Dollý brosti sínu blíðasta spari-
brosi.
,,Hamingjan sanna,“ sagði hún
blíðlega. ,,Hef ég ástæðu til að
vera reið ?“
Hún sveipaði að sér síðu pils-
inu og gekk hnakkakert yfir göt-
una.
KITZÝ WARD hlaut sæti við
hlið Bens meðan setið var að
snæðingi. Það var Harold líkt,
hugsaði Dollý, og reyndi jafn-
frarnt að kingja sniglinum án
þess að finna bragð að þeim.
Borðherrann hennar til hægri var
eitthvað að tala um hvað þeir
væru ljúffengir, en Dollý svaraði
út í hött og vonandi að enginn
sæi, að hún var að reyna að
gleypa þá. Síðan spurði hann,
hvort hún hefði komið ‘til París-
ar. Þar væri lítið veitingahús,
setm hefði þá á boðstólum í dýr-
indis sósu, sem væri. . . .
,,Ö, já,“ sagði hún viðutan.
,,Dásacnlegur matur."
Kitzý hafði dvalið um jólin á
baðstað í Palm Beach, og hörund
hennar var á litinn eins og kaffi-
rjómaís. Hún var í svörtum
blúndukjól og bar demantseyrna-
lokka, sem glitruðu þegar hún
hallaði höfðinu aftur á bak til að
horfa á Ben. Hún var barnslega
sakleysisleg í andliti, með spé-
koppa og stór blá augu. Ljóst hár
hennar var stuttklippt og gljáandi
og greitt aftur, og öll framkoma
hennar minnti á barn, sem eyði-
lagt hefur verið af dekri.
Dollý hrökk upp úr hugsunum
sínum við það, að cnaðurinn til
hægri spurði hana einhvers.
,,£g var að spyrja, hvenær þér
hefðuð síðast verið í París ?“ end-
urtók hann.
Hún leit undrandi á hann. ,,Ég
hef aldrei kamið til Parísar!"
,,En mér heyrðist þér segja það
áðan----------“
,,Eg hef aldrei stigið fæti út
fyrir þetta land, nema hvað ég
hef komið til Winnipeg."
Og þar með lauk samræðum.
Kitzý talaði án afláts við Ben
með hunangsblíðri og ísmeygi-
legri röddu. Ástandið í stjórnmál-
unu.m var eftirlætis umræðuefni
Kitzýar. Henni fannst allir stjórn-
málamenn eiga að vera heiðarleg-
ir, og styrjaldir væru alveg hræði-
legar. Ben virtist hlusta af mikl-
um fjálgleik á vizku hennar.
Dollý hætti að hlusta eftir sam-
ræðum þeirra og sneri sér að
Jerrý Ritter, sem sat henni á
vinstri hönd.
Á eftir sniglunum voru dúfna-
ungar bornir á borð, og í þokka-
ÁGÚST, 1953
39