Heimilisritið - 01.07.1956, Side 19

kurteislega en ákveðið. Hann
hafði fengið nóg.
Nú hófst hágengi í sögu at-
vinnuhnefaleikanna. Þar sem Tex
Rickards var, kynntist Dempsey
fyrirmyndar framkvæmdastjóra.
Af hagsýni og tillitsleysi lét hann
Dempsey taka þátt í einni keppn-
inni eftir aðra. Auglýsingar voru
aðal tækið til að fá áhorfendur.
Menn lögðu heilann í bleyti til að
útvega nokkumveginn boðlegan
andstæðing. Og það varð að fara
til Evrópu til að finna hann. Það
var meistarinn í miðþungavigt,
Frakkinn George Carpentier,
einnig nefndur ,,Eldingarbróðir",
sem var „charmeur" hnefaleik-
anna alveg fram í fingurgóma.
Og nú barði Tex Rickard á
auglýsingatrumbuna. Að vísu var
Carpentier frábær hnefaleika-
maður, en það varð að taka tillit
til, að líkamlega stóð hann Demp-
sey lcmgt að baki.
Frakkinn var miðþyngdarmað-
ur, aðeins 77 kg. Dempsey var
aftur á móti 85 kg.
Auglýsingaherferðin átti enga
sína líka í sögu hnefaleikanna.
„Carpentier, meiri höggmaður
en Bob Fitzimmons!"
„Leiknari en Jim Corbett!"
Carpentier var hafinn til skýj-
anna endalaust, honum var lýst
sem mesta snillingi hnefaleik-
anna, o. s. frv. Dempsey átti eng-
an andstæðing í sínum eigin
þyngdarflokki. Sá eini, sem gæti
sigrað hann, varð að vera léttur
og fimur andstæðingur. Maður,
sem átti til að bera leikni og bar-
áttuvilja svo af bar. Og einmitt
slíkur maður var Carpentier,
héldu hin auglýsingahungruðu
blöð fram. 1 Evrópu höfðu þessi
stóru orð um franska átrúnaðar-
goðið mikil áhrif, en ekki í Amer-
íku. Þeir vissu allt of vel, hva3
Dempsey gat, og ennfremur vissu
þeir, að góður, stór maður sigrar
ætíð góðcm, lítinn mann. Auðvit-
að voru undantekningar frá þess-
ari reglu, en þegar um var að
ræða Jack Dempsey, „Mannætu-
Jack" var ekki um neitt að vill-
ast. Hann var meistarinn.
Carpentier var ári eldri en
Dempsey, og hafði þegar um 14
ára gamall gerzt atvinnumaður,
er hann lenti hjá hinum gamla
hnéfaleikakennara Francois Des-
camps, sem á þeim tíma annaðist
um helztu atvinnuhnefaleika-,
menn Evrópu.
En Carpentier fékk því miður
óheppilega andstæðinga við að
eiga, og sexán ára gamall var
hcmn sleginn í rot, og skömmu
síðar var hann einnig sigraður á
rothöggum oftar en einu sinni og
fékk illa útreið, áður en umboðs-
maður hans féllst á að stilla and-
stæðingavalinu meir í hóf. Marg-
JÚLÍ, 1956
17