Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 27

Hún hristi höfuðið og hann skildi
hvað hún átti við. Hann gat hvort
eð er ekki fylgt henni alla leið.
,,Ég fer ekki á skrifstofuna hvað
sem öðru líður," sagði hann og
þrýsti hönd hennar. Hún skyldi
ekki koma að auðu húsi, hvað
sem fyrir kæmi —■ hann mundi
verða hér á heimili hennar, til að
taka á móti henni.
Hún kinkaði kolli. Sólin var
komin upp fyrir sjóndeildarhring-
inn og sendi einn geisla inn um
opinn gluggann. Hann skein í
augu Alice, sem drukku sólskinið
í sig og endurvörpuðu því til
Bents.
„Ég elska þig," sagði hann
hljóðlega. Það var langt síðan
hann hafði sagt þetta síðast, því
maður heldur ekki daglega á lofti
gömlum, löngu kunnum stað-
reyndum. Hún leit á hann og
hjarta hennar veitti orðum hans
viðtöku á nákvæmlega sama hátt
og augu hennar höfðu áður
drukkið í sig sólargeislann.
KARSTEN stakk fótunum var-
lega í bláu inniskóna, sem móðir
hans hafði saumað honum. Hann
var viss um, að hann hafði heyrt
raddir innan úr herbergi foreldra
sinna, en klukkan var aðeins sex,
svo það var hálf klukkustund þar
til þau færu á fætur. Ef til vill ...
jafnvel þó hann vissi, að hann
var að verða of stór til slíks, þá
fékk hann næstum alltaf leyfi á
sunnudögum, ... því þá ekki í
dag, þó það væri þriðjudagur,
fyrst þau á annað borð voru
vöknuð.
„Mamma?" Hann læddist nær.
Móðir hans brosti.
,,Má ég ... ?" Hann settist til
fóta á rúm hennar, áður en hann
kæmi orðum að spumingunni.
Hún henti koddanum sínum til
hans, og hann kom fótunum þægi-
lega fyrir við heita fætur hennar.
Hún settist upp, leit á hann og
brosti. Ekki alveg eins og hún var
vön að brosa, heldur eins og hún
hafði brosað seinustu dagana.
Það hafði víst byrjað í síðustu
viku. Hún hafði þrýst honum svo
fast að sér, og eitt andartak hafði
hann haldið, að hún væri að
gráta, en þegar hún leit á hann,
sá hann, að hún brosti þessu nýja
brosi. Honum fannst dásamlegt
að sitja í fangi hennar og „faðma
hana" innilega. Lena sagði, að
það væru aðeins smábörn, sem
sætu í keltu móður sinnar, en
Karsten kærði sig kollóttan um
það. Það var ekkert smábarna-
legt við það, að þrá að faðma
móður sína að sér, þegar hún var
jafn yndisleg og mamma hans.
Lenu fórst heldur ekki að tala,
hún hékk alltaf í pilsunum á
mömmu og var þó 13 ára.
JTJLÍ, 1956
25