Heimilisritið - 01.07.1956, Qupperneq 29

væri veik. Hún haíði að vísu verið
undarlega hljóð upp á síðkastið,
en annors var ekkert á henni að
sjá. Hún fann heldur ekki neins
staðar til. Lena dró andann léttar.
Þá var þetta áreiðanlega ekkert
alvarlegt. Mamma hafði heldur
ekki meira um það talað.
Hún hafði bara sagt: „Nú verð-
um við að bíða þangað til á
þriðjudaginn, og sjá til, hvað sér-
fræðingurinn segir."
Hún hafði sagt þetta ofur hvers-
dagslega, svo hafði hún setzt við
píanóið og spilað yndislega upp-
áhaldslagið hans pabba eftir
Schubert. En pabbi var á skrif-
stofunni, svo hann gat ekki heyrt
það.
Lena hellti kaffinu í bollana og
setti mikla mjólk í Karstens bolla.
Hún leit á eldhússklukkuna.
Klukkan var hálf sjö.
Hun kinkaði kolli ánægð. Hún
skildi svo sannarlega sjá um
pabba og Karsten ef það yrði
nauðsynlegt ...
EINKARITARI í hvítum kyrtli
tók á móti bréíi, sem dr. Klausen
hafði skrifað. Alice svaraði spum-
ingum um fæðingardag- og ár
utan við sig. Svo var henni sagt
að setjast á bekk og bíða. Þar
sátu fleiri konur. Bekkurinn stóð
upp við vegg í löngum gangi.
Hinum megin í ganginum voru
dyr. Fyrir utan dyrnar stóðu
nokkur uppbúin sjúkrarúm. Sjúk-
lingum var lyft upp af þeim og
þeir bornir inn um einar hinna
mörgu dyra. Hjúkrunarkonur í
tréskóm gengu fram og aftur.
Gljáfægt gólfið endurómaði fóta-
tak þeirra.
Eterslykt barst út úr herbergjum
hinum megin við ganginn í hvert
sinn, sem dyr vom opnaðar.
Hjúkrunarmaður kom akandi
með lítinn dreng í rúmi. Hann var
á aldur við Kasrten. Ef til vill dá-
lítið eldri. Hann leit í kringum
sig sljóum, bláum augum. Hann
hafði sennilega verið deyfður.
Það átti að skera hann upp.
,,Ó, guð láttu hann lifa," bað
Alice. Hún óskaði þess, að hún
gæti gengið til þessa drengs og
faðmað hann að sér hughreyst-
andi. Hann var svo einmana í
stóra rúminu. Svo aleinn á leið
til einhvers óþekkts. Hjúkrunar-
konurnar brostu til hans um leið
og þær gengu framhjá. Atvinnu-
bros. Andlit drengsins var alvöm-
gefið og mjög fölt. Nú var hann
borinn inn um einar hvítu dyrnar.
Alice kreppti hnefana.
Klukkan yfir hvítu dyrnnum var
tólf. Hún hafði setið hér í heila
klukkustund. Dr. Sparring var við
uppskurð. Þá gæti hann ekki
rannsakað hana strax. Ef til vill'.
var hann að skera upp drenginn,.
JÚLÍ, 1956
27