Heimilisritið - 01.07.1956, Side 38

vit mín eins og streymandi gas.
1 fyrsta sinn síðan ég kynntist
henni, var Barbara að gráta,
ekkaþrungnum gráti í vöggu
sinni. Ég hljóp til hennar og hugg-
aði hana og gegnum þilið gat ég
ekki að því gert að heyra hin
reiðilegu hljómbrigði í röddum
Ellenar og Roy. Þau vora að ríf-
ast heiftarlega og illviljinn virtist
smjúga gegnum allt húsið.
Ég fór með Barböru inn í eld-
húsið og fór að laga morgunverð-
inn hennar, en þegar ég var önn-
um kafin við að hræra egg, ónáð-
aði Ellen mig skyndilega. „Viltu
koma út í bílinn með mér, Jean."
Þegjandi fylgdi ég henni eftir
og hlustaði aðeins með öðru eyr-
anu á skipanirnar, sem hún
hreytti út úr sér viðvíkjandi víta-
mín-pillum handa Barböru. And-
lit hennar var svo hvítt og tekið,
að andlitsfarðinn var nærri því
ruddalegur í bjartri sólinni. Ég
gat ekki á mér setið að spyrja:
„Frú Johnson, eru þér vel frísk?"
Hún missti svo snögglega stjóm
á sér, að mér blöskraði. ,,Mér líð-
ur ágætlega," sagði hún geð-
vonzkulega. „Stórkostlega vel.
Giftu þig aldrei, Jean. Karlmenn!
Þeir eru aldrei ánægðir — aldrei.
Þú vinur eins og þræll til þess að
öðlast fjárhagslegt öryggi, en þeir
hugsa ekki um annað en kyn-
ferði." Hún skellti bílhurðinni af
krafti og bíllinn brunaði drynj-
andi niður veginn.
Ég deplaði augunum í sólar-
ljósinu og gremja gagnvart henni
svall upp í mér. Hvað var hún
að reyna að sanna? Aumingja
Roy!
Hann var að drekka. Klukkan
var níu um morguninn og hann
hékk yfir eldhússvaskinum og
var að drekka.
Hann var að hrista vínið í glas-
inu sínu, þegar ég kom inn, og
hann leit út fyrir að vera örmagna
og svefnlaus, en ódrukkinn. „Hæ"
sagði hann napurt.
Ég varð gagntekin af með-
aumkvun. „Myndir þú hafa lyst á
morgunverði?”
„Ég er að fara í rúmið. Engin
vinna í dag. Ég hef unnið mikið
og vel. Engin vinna í dag eða á
mánudaginn eða þriðjudaginn
eða nokkurn dag, þar til ég er
orðinn stálsleginn og undir það
búinn að fara í verksmiðjuna
aftur. Fjandinn hafi það, ef ég fer
að þræla mér út til þess að græða
peninga." Hann hló snöggt og
fór inn í herbergið sitt með hálf-
fullt glasið í hendinni.
Hann hafði. svo truflandi áhrif
á mig, að þennan morgun veittist
mér erfitt að hafa hugann við
Barböru, sem hljóp um á strönd-
inni. Ég varð fegin þegar hún
hafði lokið við að borða miðdeg-
36
HEIMILISRITIÐ